Μας ήρθε από τα βάθη της ανατολής ως «Θέατρο Σκιών». Πέρασε  από  την Τουρκία παίρνοντας εκεί το όνομα «Καραγκιόζης». Εμείς τον υποδεχτήκαμε με το τούρκικο όνομά του, τον φιλοξενήσαμε και τον κάναμε στο τέλος δικό μας. Τον εμπλουτίσαμε με ελληνικούς ήρωες και ρεπερτόριο  κι αυτός μας κάνει  παρέα όλα αυτά τα χρόνια στα καλά, μα   κυρίως στα δύσκολα. Ε, τώρα που γίναμε ευρωπαίοι με χαρτά, συμβάσεις και διατάγματα, δεν μπορούσαμε παρά να τον στείλουμε στις Βρυξέλες, να δημιουργήσει εκεί τους δικούς του θεσμούς! Το «Πανευρωπαϊκό Σωματείο Θεάτρου Σκιών» είναι έργο του βετεράνου καραγκιοζοπαίχτη Θανάση Σπυρόπουλου και μετρά ήδη δύο χρόνια ζωής. Μαζί με τον πρόεδρό του Κώστα Τσίπηρα, συγκέντρωσαν καραγκιοζοπαίχτες  από επτά άλλες ευρωπαϊκές χώρες για να  αναπτύξουν περεταίρω, μα και γνωρίσουν το παμπάλαιο αυτό θεατρικό είδος  στους ευρωπαίους κι ακόμα για να ανταλλάξουν μυστικά, εμπειρίες, μαστοριά. Ένας  γάλλος κι ένας Ελβετός «σκιοπαίχτες», ένας Κύπριος, ένας Τούρκος και οι Έλληνες  Δήμος Βουγιούκας από τον Βόλο,  Τάκης Παλαιοθόδωρος από το Αίγιο,  Τάκης Καραθάνος από την Αθήνα,  Μιχάλης  Ναυλάτης  από τον Πειραιά και βέβαια ο Θανάσης με τον Κώστα Σπυρόπουλο απαρτίζουν τον «σκληρό πυρήνα» αυτής της ιστορίας. Είναι όλοι τους επαγγελματίες καραγκιοζοπαίχτες. Θα τους συναντήσει  κανείς  να παίζουν σε σχολεία, σε θέατρα,…

Λυτρωτική διέξοδος για τους εξόριστους   στα μετεμφυλιακά κολαστήρια υπήρξε η ενασχόλησή τους με  το θέατρο. Περισσότερο γνωστό είναι  εκείνο  της Μακρονήσου. Εκεί, όπου οι ίδιοι οι κρατούμενοι έχτισαν το θέατρό τους και ανέβασαν παραστάσεις με κορμό σημαντικούς συνεξόριστους θεατράνθρωπους όπως ο Μάνος Κατράκης, ο Τζαβαλάς Καρούσος και πολλοί άλλοι. Αφηγήσεις όσων πέρασαν από εκεί αλλά και πολλά ντοκιμαντέρ και κινηματογραφικές ταινίες συνέτειναν στο  να γνωρίζουμε αρκετά για το Μακρονησιώτικο θέατρο. Λιγότερο γνωστή είναι η θεατρική δραστηριότητα στο άλλο νησί εξορίας,  τον Αη Στράτη. Εκεί μεταφέρθηκαν μετά το 1950 πολλοί από τους εναπομείναντες σε εξορία και μεταξύ αυτών οι προαναφερθέντες Κατράκης και Καρούζος. Εδώ, πάλι μόνοι οι φυλακισμένοι κατασκεύασαν τα δικά τους θέατρα. Στην αρχή ένα «θερινό» σε ένα χωράφι χωρίς σκηνή. Αργότερα κάποια σανίδια έπαιξαν το ρόλο   του πάλκου. Στη συνέχεια, ένα μεγάλο πάνινο οίκημα, κάτι σαν τόλλ, έκανε  χρέη  στεγασμένου θεάτρου. Από το καλοκαίρι του ΄50 έως το καλοκαίρι του ΄62, πλήθος θεατρικών έργων ανέβηκαν, προσφέροντας στους φυλακισμένους αγωνιστές δημιουργική ασχολία, γνώση και ψυχαγωγία. Στο ρεπερτόριο συνυπήρχαν οι «Πέρσες» του Αισχύλου, η «Βαβυλωνία» του Βυζάντιου, αλλά και ο «Ταρτούφος» του Μολιέρου, η «Δωδέκατη Νύχτα» του Σαίξπηρ,  η «Αρπαγή της Σμαράγδως» του Κουνελάκη και πολλά άλλα  ελληνικά και ξένα έργα.…

                              ΠΟΛΥ – ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ    ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΟΣΤΑ Γράφει ο Πάνος Σκουρολιάκος   Με το βλέμμα στραμμένο στην 25η του Ιανουαρίου είναι και οι άνθρωποι που διακονούν τον πολιτισμό. Όσοι έχουν κάνει την τέχνη τους τρόπο και μέσον ζωής, όσοι ασχολούνται ερασιτεχνικά με αυτήν και τέλος όσοι την απολαμβάνουν ως θεατές, αναγνώστες και φιλότεχνοι. Δεν περιμένουν να αλλάξει απλώς το εργασιακό τοπίο για τους ασχολούμενους επαγγελματικά με το θέατρο, τη ζωγραφική ή τη μουσική. Δεν περιμένουν απλώς να δοθούν κάποια κονδύλια παραπάνω για τις αρχαιολογικές ανασκαφές, τον κινηματογράφο ή το βιβλίο. Περιμένουν να ενθαρρυνθούν  η τέχνη και ο πολιτισμός ώστε να επηρεάσουν την ίδια τη ζωή και την ανάπτυξη αυτού του τόπου. Γιατί ναι, αλήθεια είναι πως η τέχνη κάνει καλύτερους ανθρώπους. Η  καλλιέργειά της συντείνει ώστε η κοινωνία να συνεννοείται καλύτερα. Οποιοσδήποτε  επαγγελματίας που μετέχει στην απόλαυση μιας  θεατρικής παράστασης ή την ανάγνωση ενός βιβλίου,  εμπλουτίζεται και αποκτά ποιοτικά χαρακτηριστικά και όσον αφορά το αποτέλεσμα της δικής του εργασίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει τους πολίτες που ήταν πάντα, στον χώρο του πολιτισμού, απέναντι από εργοδότες, υπουργούς, άδικους νόμους και αντεργατικές διατάξεις. Από…

                            40Ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ* Και ξαφνικά, ένα πρωί, πέφτεις πάνω σε μια  αφίσα που  γράφει: «40ο Φεστιβάλ ΚΝΕ». Ανερυθρίαστα η άτιμη! Μηδενίζεις το κοντέρ, πάς δηλαδή 40 χρόνια πίσω, και ως διά μαγείας  βρίσκεσαι στο γήπεδο Ζωγράφου, πλάι στην ταμπέλα που γράφει «Α  Φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ», λίγο πριν από   την παράσταση που έχεις ετοιμάσει με τους υπόλοιπους συντρόφους σπουδαστές Δραματικών Σχολών και ηθοποιούς. Δεν θυμάμαι τον τίτλο (είχε;) δεν θυμάμαι το κείμενο. Ποιοι έπαιζαν; Συγκρατώ μόνον τα ονόματα της τωρινής βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Μαρίας Κανελλοπούλου και του Γιάννη Καλατζόπουλου. Εγώ χειριζόμουν το μαγνητόφωνο στην παράσταση. Πάταγα το κουμπί για να μπαίνουν οι ήχοι και οι μουσικές. Κόλλαγε όμως το άτιμο. Και όταν έπρεπε να ακουστεί η ριπή του πολυβόλου που γάζωνε στον τοίχο του Σκοπευτηρίου τους αγωνιστές, αυτό δεν ανταποκρινόταν. Είδαν κι απόειδαν οι ηθοποιοί, και έπεσαν χωρίς ριπή. Τότε βρήκε το άχρηστο  να ξεκολλήσει. Η ριπή ακούστηκε μετά, αφού είχαν πέσει κάτω ! Στο 2ο Φεστιβάλ στην Καισαριανή, ήμασταν πιο οργανωμένοι. Είχαμε και καλύτερο μαγνητόφωνο. Παίξαμε ένα έργο δικό μου. Μια διασκευή από ένα διήγημα της Έλλης Αλεξίου, που κι αυτή το   είχε διασκευάσει  από ένα ρώσικο παραμύθι. Εντός γραμμής  και το έργο, και ο τίτλος: «Έτσι διώξαμε τη…

   ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ 180 ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ   Και όχι μόνον από τη Λειβαδιά, αλλά από όλη την επικράτεια, για να στηρίξουν τον εκλεκτό της κυβέρνησης για τον Προεδρικό θώκο, δίνοντας της  γενναία ανάσα ζωής και παρατείνοντας το βίο της, για να κάνει αβίωτο τον δικό μας. Αναζητούνται   λοιπόν, εκατόν ογδόντα βουλευτές «έτοιμοι για όλα» από οποιαδήποτε πολιτική οικογένεια της βουλής και αν προέρχονται. Και αν είναι δύσκολο να βρεθούν, και εισαγωγή πρόθυμων θα μπορούσε να επιχειρηθεί.  Με μια νομοθετική ρύθμιση ίσως, μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου, ώστε να μπορούν να ψηφίζουν για την ανάδειξη του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και «αριστίνδην»  βουλευτές ευρωπαϊκών χωρών, που κατά προτίμησιν ανήκουν στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ή στο αδελφό  Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό  Κόμμα. Εντάξει. Ας μην τους βάζουμε και  ιδέες. Αλήθεια, ποιος έχει συμφέρον να παραταθεί η ζωή αυτής της κυβέρνησης; Κατ αρχήν οι δανειστές μας. Οι τράπεζες. Τα αρπακτικά κερδοσκοπικά funds. Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Το κόμμα του ΠΑΣΟΚ – Ελιά – Δημοκρατική – Παράταξη, και ελπίζω να μην ξέχασα κανένα από τα ονόματα με τα οποία κυκλοφορεί στην πιάτσα. Οι ωφελημένοι από το μνημόνιο συμπολίτες μας. Μεγάλη η γκάμα. Από μεγαλοεπιχειρηματίες, μέχρι διορισμένοι από την κυβέρνηση σε διάφορες κρατικές θέσεις. Και τι λόγο έχουν να…

                     Η ΜΟΥΣΙΚΗ  ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΔΡΑΜΑ Σε όλη την ιστορική πορεία του ελληνισμού, η μουσική είναι απόλυτα συνυφασμένη  με την καθημερινότητα, με τα ιστορικά γεγονότα, με τα δημιουργήματα του νου και της καρδιάς. Η μουσική, ως  γενεσιουργό συστατικό του Αρχαίου Δράματος, το συντρόφευσε διαχρονικά  και το ζωντανεύει με τον τρόπο της και στα δικά μας, τα νεώτερα χρόνια που ξαναπιάσαμε το νήμα της αναβίωσης  του.  Σκηνοθέτες, ηθοποιοί, εικαστικοί και χορογράφοι συναντώνται για να ζωντανέψουν τον λόγο των αρχαίων ποιητών και να  συνδιαλλαγούν με την εποχή τους αναζητώντας φιλοσοφικές και αισθητικές απαντήσεις. Μαζί τους και οι μουσικοί. Ξεχωριστό και σημαντικό μέρος της θεατρικής συντεχνίας,  παίζουν ρόλο αποφασιστικό στο τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή την παράσταση και την επιτυχία της. Μέγιστοι μουσικοί δημιουργοί   προίκισαν  την περιοχή του  Αρχαίου Δράματος με μνημειώδη έργα. Τους έχει ανάγκη το είδος. Η μουσική  εδώ,  έχει τους δικούς της κανόνες και την δική της ξεχωριστή μαστοριά. Δεν φτάνει μια εύληπτη μελωδία ή ένα ηρωικό μαρς  να σηματοδοτηθεί μια σκηνή. Το μουσικό έργο, είναι ένα ξεχωριστό, και παράλληλο με το κείμενο έργο που απαιτεί εκτός από έμπνευση και ειδική γνώση των θεατρικών κανόνων, και   την αποκωδικοποίηση των μυστικών των τριών  τραγικών ποιητών,  και  βέβαια  του μέγιστου κωμωδιογράφου  της…

                            Ο ΩΡΑΙΟΛΑΤΡΗΣ ΤΑΚΗΣ ΤΛΟΥΠΑΣ   «Ο Τάκης Τλούπας είναι ωραιολάτρης φωτογράφος» έγραφε ο  φωτογράφος του Αλβανικού μετώπου και του ΕΛΑΣ Κώστας Μπαλάφας για τον Θεσσαλό, σπουδαίο ομότεχνό του. Στη Λάρισα του 1920  λοιπόν,  γεννιέται ένα παιδί που έμελε να γίνει ο ευαίσθητος καταγραφέας της ομορφιάς του τόπου του. Το ξυλουργικό εργαστήρι του πατέρα, έδωσε την ευκαιρία σε δύο από τους  πιο σπουδαίους έλληνες, να καταπιαστούν με την χαρά της χειροποίητης δημιουργίας. Αυτοί είναι οι αδελφοί Τλούπα. Ο Τάκης και ο αδελφός του Φιλόλαος, ο μεγάλος γλύπτης που έζησε και διέπρεψε στο Παρίσι. Σκαλίζοντας  με τα εργαλεία του πατέρα, ανακαλύπτει πως η «ακατέργαστη» φύση, μπορεί να μετασκευασθεί σε  ένα όμορφο και χρήσιμο δημιούργημα. Σε μια εκδρομή στον Όλυμπο, εκεί γύρω στα 1938, ανακαλύπτει την φωτογραφική μηχανή που είχαν κάποιοι από την παρέα. Σαν να τους κανόνισε τη συνάντηση  το βουνό. Γιατί σε αυτό, όπως και στις λίμνες, τους κάμπους και τους ανθρώπους της πατρίδας  του επικεντρώθηκε όλο το έργο του. Στο ξυλουργείο του πατέρα, στήνεται το πρώτο αυτοσχέδιο φωτογραφικό εργαστήρι. Με ένα «Μποξ Τενκορ»,  μια φωτογραφική μηχανή που έμοιαζε με ένα απλό τετράγωνο κουτί, ξεκινά την περιπέτειά του στον υπέροχο κόσμο της φωτογραφίας. Πρώτα  μοντέλα τα αδέρφια…