Του Πάνου Σκουρολιάκου * Αν στα λεξικά για κάθε λήμμα υπήρχε και μια φωτογραφία, στο λήμμα «σεμνότητα» θα έπρεπε να εμφανίζεται η φωτογραφία του συγγραφέα Κώστα Μουρσελά. Η πρώτη μου επαφή μαζί του... Αν στα λεξικά για κάθε λήμμα υπήρχε και μια φωτογραφία, στο λήμμα «σεμνότητα» θα έπρεπε να εμφανίζεται η φωτογραφία του συγγραφέα Κώστα Μουρσελά. Η πρώτη μου επαφή μαζί του ήταν βεβαίως μέσα από τα έργα του. Κατ' αρχήν με το εμβληματικό «Εκείνος κι Εκείνος» και τους ανεπανάληπτους Διαμαντόπουλο και Μιχαλακόπουλο στους ρόλους του Λουκά και του Σόλωνα, που ξεγλίστρησε από τη χουντική λογοκρισία και παιζόταν στην τηλεόραση εκείνη τη μαύρη περίοδο. Μετά με τα θεατρικά του έργα «Άνθρωποι και άλογα» και «Η κυρία δεν πενθεί» στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, το «Ω τι κόσμος μπαμπά» στο Θέατρο Σάτιρας και πολλά ακόμη, έως την πεζογραφία του, με κορυφαίο το μυθιστόρημα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά». Το καλοκαίρι του 2011 θέλαμε να ανεβάσουμε στο θέατρο το «Εκείνος κι Εκείνος». Του ζητήσαμε την άδεια. Δέχτηκε με χαρά. Αλλά, ω της σεμνότητας, μας είπε: «Είσαστε σίγουροι, βρε παιδιά, πως θέλετε να το ανεβάσετε; Μήπως χάσετε τα λεφτά σας; Λέει κάτι σήμερα;». Ο Μουρσελάς ήξερε ότι έχει να πει πολλά ο λόγος του…