Αυλαία και σπαθί το ΄21
Οι θεατρικές τους δραστηριότητες αναπτύσσονταν εκείνη την εποχή, στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Οι Έλληνες ηγεμόνες τους αγκάλιασαν και καλλιέργησαν το θέατρο Οι επαναστάτες είναι πάντα ρομαντικοί. Και ορισμένοι ρομαντικοί καλλιτέχνες συχνά γίνονται επαναστάτες. Ζώνονται το σπαθί, και με το καριοφίλι κυνηγούν το άπιαστο όραμα της ελευθερίας. Έτσι και στα 1821. Πλάι στους σκληροτράχηλους αρματολούς και κλέφτες, συμπαρατάχθηκαν και οι άνθρωποι του θεάτρου, που πολέμησαν για την ελευθερία της πατρίδας . Οι θεατρικές τους δραστηριότητες αναπτύσσονταν εκείνη την εποχή, στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Οι Έλληνες ηγεμόνες τους, αγκάλιασαν και καλλιέργησαν το θέατρο στα παλάτια τους. Και ακόμη στην Κωνσταντινούπολη, παραστάσεις δίνονταν μέσα στις σάλες των φαναριώτικων αρχοντικών. Η Σμύρνη, παρουσιάζει μικρότερη δραστηριότητα. Μόνον στα 1825 έχουμε παράσταση στην ελληνική γλώσσα. Όλη αυτή η θεατρική δραστηριότητα, εντάσσεται στο θέατρο του Διαφωτισμού που είχε λειτουργήσει ως μέσο συνειδητοποίησης γύρω από την έννοια «Έλληνας» των ρωμιών που μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα. Το προεπαναστατικό κίνημα του Αλέξανδρου Υψηλάντη σήμανε και την έναρξη διώξεων των ρωμιών της Πόλης και ιδιαίτερα των Φαναριωτών. Η έναρξη δε της Ελληνικής Επανάστασης στην Πελοπόννησο, πυροδότησε νέο κύμα σκληρών διωγμών. Το θέατρο σίγησε βιαίως. Και κάποιοι από τους θεράποντές του, ζώστηκαν το σπαθί. Ο μέγιστος των θεατρικών συγγραφέων του 19ου αιώνα Μιλτιάδης Χουρμούζης,…
