Κραταιό είδος ψυχαγωγικού θεάματος η «μουσική κωμωδία», συνδυάζει μουσικές σκηνές και διάλογο σε πρόζα με ασήμαντη συνήθως πλοκή και ρηχό περιεχόμενο. Ήταν πάντα όμως ένα είδος αγαπητό στο κοινό, ακριβώς λόγω του μουσικού της χαρακτήρα και της απλότητάς της σε πλοκή και νοήματα. Ήταν κάτι σαν αυτό που σήμερα ονομάζουμε «σαπουνόπερα» στο τηλεοπτικό τοπίο. Το «κωμειδύλλιο» ενσωμάτωσε τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα έργο ως «μουσική κωμωδία», δίνοντας εξαιρετικούς καρπούς. Αυτού του είδους η «μετ’ ασμάτων ελαφρά κωμωδία» αναπτύχθηκε στην αθηναϊκή σκηνή του 19ου αιώνα, με πλήθος ηθογραφικά και ρομαντικά στοιχεία. Ως θεατρική περιοχή, το κωμειδύλλιο αποτέλεσε ένα συμπαγές και ευδιάκριτο είδος μουσικής κωμωδίας, που εξέφρασε την αισθητική και τις ανάγκες ψυχαγωγίας μιας ολόκληρης εποχής. Στην Ελλάδα, υπήρξαν και πολλά άλλα είδη μουσικών κωμωδιών, ποικίλης αισθητικής προέλευσης. Το στοιχείο όμως που δέσποζε ήταν εκείνο της «ελαφράς» γραφής και παράστασης. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η μουσική κωμωδία γνώρισε εποχές μεγάλης άνθισης. Πάντα οι ποιοτικές ταχύτητές της ήταν ποικίλες. Επικεντρωνόμενος στη λαϊκή αποδοχή του είδους, ο σπουδαίος μαρξιστής θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Μπέρτολτ Μπρεχτ υιοθέτησε τη φόρμα του, προικίζοντάς την με άξια λόγου πλοκή και βέβαια ενδιαφέρουσα πολιτικο-φιλοσοφική τοποθέτηση. Έτσι, ενέταξε ένα κοσμαγάπητο λαϊκό θεατρικό είδος στη μέσω του θεάτρου αισθητική και ιδεολογική εργασία του.…

Βασικό στοιχείο των παραστατικών τεχνών υπήρξε πάντα η μουσική. Χορογραφεί κανείς πάνω στη μουσική. «Ντύνει» την κινηματογραφική αφήγηση με μουσική. Πλουτίζει μια θεατρική παράσταση, την εξελίσσει και την αναδεικνύει με τη μουσική και τα τραγούδια. Αυτές οι μουσικές και τα τραγούδια αντιστοιχούν και πηγάζουν μέσα από την αισθητική των θεατρικών ειδών και των έργων, των οποίων αποτελούν αναπόσπαστο μέρος συνδημιουργίας. Μια κωμωδία του Αριστοφάνη, έχει τις δικές της ιδιαίτερες ανάγκες. Τόσο στις μουσικές πάνω στις οποίες θα βασισθεί η όρχηση, όσο και στο τραγούδισμα των χορικών του έργου. Τον ανάλογο μουσικό κόσμο αναζητούν οι μουσικές και τα άσματα σε ένα έργο αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, μιας παράστασης Comedia dei Arte, ενός κωμειδυλλίου, μιας μουσικής επιθεώρησης, κ.λπ. Τις δικές του μουσικές και τραγούδια, δημιούργησε και το Ελληνικό Θέατρο Σκιών. Παρ’ ότι πρόκειται για μια παραστατική τέχνη που βασίζεται στην απεικόνιση ηρώων και δράσης στον φωτισμένο μπερντέ, με τους δικούς της αυστηρούς αισθητικά όρους, αναζήτησε εν τούτοις τη συνδρομή της μουσικής και των τραγουδιών για να κάνει τις παραστάσεις της ελκυστικότερες. Συνδύασε αριστοτεχνικά το οπτικό στοιχείο με το ηχητικό, δημιουργώντας μουσικές και τραγούδια - σύμβολα που παραπέμπουν σε συγκεκριμένους ήρωες. Έχουμε λοιπόν το τραγούδι του μπάρμπα Γιώργου, του Εβραίου, το χασαποσέρβικο που χορεύει…

Βρίσκαμε πάντα τον τρόπο να ξεφύγουμε από τα τετριμμένα σ' αυτόν τον τόπο. Η περίοδος της Αποκριάς που κλείνει με την Καθαρή Δευτέρα, έδινε την ευκαιρία για παρεκκλίσεις, κρυφές διαμαρτυρίες, συμβολικές αντιστάσεις. Εκτός από τα πανελλήνια έθιμα της ημέρας που εστιάζονται στα εδέσματα και την προ του Πάσχα νηστεία, σε πολλές περιοχές της χώρας μας, οργανώθηκαν κάποια έθιμα υπό μορφήν δρώμενων, με έντονο το θεατρικό στοιχείο δηλαδή, που δήλωναν το δέσιμο της κοινότητας, την διαμαρτυρία για τα δεινά από τους κατακτητές, κ.ο.κ. Ένα από τα γνωστότερα έθιμα είναι και το «Γαϊτανάκι» που έφτασε στον Ελλαδικό χώρο από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία. Δώδεκα είναι οι χορευτές που παίρνουν μέρος, όσοι και οι μήνες του χρόνου. Ο χορός είναι κυκλικός και συμβολίζει τον κύκλο της ζωής. Πάνω απ' όλα όμως, το μπλέξιμο των γαϊτανιών, συμβολίζει τη σύμπνοια, την αλληλεγγύη και την κοινή καταγωγή. Με ρίζες στην τουρκοκρατία, το έθιμο του Αγά στη Χίο, αναβιώνει ως τις μέρες μας. Ήταν ένας τρόπος διαμαρτυρίας των ραγιάδων, απέναντι στην αυταρχική και άδικη αντιμετώπισή τους από τον κατακτητή. Το πρωί της Καθαρής Δευτέρας λοιπόν, ο «Αγάς» μαζί με τη συνοδεία του που αποτελείται από ζαπτιέδες, γραμματικούς κ.λπ., εισέρχεται στο χωριό και δικάζει τους συμμετέχοντες…

Παμπάλαια η ανάγκη να βρισκόμαστε. Να συζητούμε τρώγοντας, να διασκεδάζουμε και βέβαια να πίνουμε παρέα. Αυτό το «συν - πίνειν» γέννησε το συμπόσιο. Τη σύναξη φίλων, γειτόνων συντοπιτών, ομότεχνων, ομοϊδεατών, ανθρώπων που έχουν τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες αγάπες, τα ίδια πάθη. Από τους αρχαίους χρόνους οι Έλληνες αγαπούσαν ιδιαίτερα αυτές τις συναθροίσεις ανθρώπων που τρώγουν, πίνουν και διασκεδάζουν. Συμμετείχαν μάλιστα συνεισφέροντας όλοι σε είδος. Φαγητό, πιοτό, κι ότι ο καθείς είχε να προσφέρει. Στην αρχαιότητα, η όλη διαδικασία ξεκινούσε με τα εδέσματα. Στη συνέχεια ερχόταν το κρασί και οι σπονδές. Μετά σειρά είχαν τα παιχνίδια αλλά και οι χορεύτριες και οι εταίρες. Το ξεφάντωμα. Η μέθη. Η ψυχική απογείωση. Παμπάλαιο λοιπόν το δέον του συναθροίζεσθαι. Και ήταν οι καλύτερες περίοδοι για το γένος μας εκείνες που το κοινοτικό πνεύμα ήταν δυνατό, ενεργό και παραγωγικό. Οι πόλεις - κράτη της αρχαιότητας δίνουν τη θέση τους στα γεωγραφικά διαμερίσματα. Η αρχαία Αθήνα, η Σπάρτη και οι Θήβες, υποχωρούν στους Ρουμελιώτες και Πελοποννήσιους, Κρητικούς και Μακεδόνες. Τα Ελευσίνια Μυστήρια δίνουν τη θέση τους στο πανηγύρι του Άη - Γιάννη, τα Εισόδια της Θεοτόκου ή το πανηγύρι του Άη - Λια. Και οι Έλληνες ανταμώνουν, τρώγοντας, πίνοντας, διασκεδάζοντας, απαγγέλλοντας ύμνους ή τραγουδώντας και…