05.10.2013 Πώς γίνεται μια κτηνώδης ιδεολογία να βρει ανταπόκριση σε υπολογίσιμα μεγέθη του λαού; Να πείθει στοχεύοντας στην πιο χαμηλή λειτουργία ψυχής και μυαλού; Γίνεται. Λεφτά χρειάζονται. Με αυτά χειραγωγούνται μυαλά και συνειδήσεις. Δημιουργούνται θύτες και θύματα. Στήνεται μια σκηνή τρόμου, όπου οι σκηνοθέτες οργανώνουν τα πάντα, κρυμμένοι στο απόλυτο σκοτάδι. Για να μην κάνουμε τους ευφάνταστους σεναριογράφους περί του τι οικονομικές σχέσεις υπήρχαν ανάμεσα στη συμμορία της Χ.Α. και οικονομικούς παράγοντες της χώρας μας, ας προστρέξουμε στην Ιστορία. Και ας τη δούμε μέσα από την τέχνη. Μέσα από το θεατρικό είδος που εισήγαγε ο Έρβιν Πισκάτορ ως «Θέατρο Ντοκουμέντο». Ο όρος παραπέμπει στη δραματοποίηση ιστορικών γεγονότων, όπου το «δημιουργικό» μέρος του συγγραφέα σέβεται απολύτως τα γεγονότα τα οποία διαχειρίζεται. Ο Γερμανός συγγραφέας Πέτερ Βάις, που υπέστη ουκ ολίγα από το χιτλερικό καθεστώς, γράφει το 1960 το συγκλονιστικό θεατρικό έργο «Ανάκριση». Βασισμένος στα πρακτικά της δίκης της Φραγκφούρτης, δημιουργεί μια θεατρική καταγγελία για την οικονομική και πολιτική ελίτ που άνοιξε την πόρτα στον Χίτλερ και το καθεστώς του. Για εκείνη την τάξη, που ωφελήθηκε από τον ναζισμό και τον πόλεμο. Αντιπαραθέτει σε αυτό μαρτυρίες κρατουμένων απέναντι σε εκείνες των δημίων τους στο Άουσβιτς. Αποκαλύπτει την ψυχολογία αλλά και τη λειτουργία…

  07.09.2013 Μπαμ ηκούσθη στον αέρα και, μόλις ο Αλέξης Τσίπρας εν όψει των εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση μίλησε για τους βλαχοδημάρχους της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, εξεμάνησαν τινές εξ αυτών, μηδέ του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης εξαιρουμένου. Γιατί όμως παρεξηγήθηκαν; Στο λεξικό «Τεγόπουλου - Φυτράκη» ως βλαχοδήμαρχος ορίζεται ο δήμαρχος χωριού που κατοικείται από Βλάχους και (ειρωνικά) ο «νεόπλουτος χωρικός με αγροίκους και άξεστους τρόπους». Μπορεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ως Ηπειρώτης εκ καταγωγής, να αναπόλησε τους τόπους των παππούδων του. Θα μπορούσαν λοιπόν να ρωτήσουν πριν εκτεθούν. Εκτός και αν εξαιρούν Σαρακατσάνους, Καραγκούνηδες και γενικώς επαρχιώτες από τους δημότες τους. Αποφάσισαν, προφανώς, ότι τους αφορά η δεύτερη ερμηνεία. Η αλήθεια είναι ότι το δημαρχοκεντρικό σύστημα που υπάρχει αυτή τη στιγμή δίνει την ευκαιρία στον κάθε δημοτικό άρχοντα, να απελευθερώσει τον πραγματικό του εαυτό. Να «εκθέσει» από την πολυπόθητη, βολική αλλά και γεμάτη φίδια καρέκλα του δημάρχου ό,τι έχει συλλέξει σε σοφία, γνώση, προσόντα, δεξιότητες και κυρίως εύρος ψυχής και αυτογνωσία. Αυτογνωσία. Πόση δύναμη χρειάζεται για να αντισταθείς στις δεκάδες, εκατοντάδες καθημερινά κολακείες και να μην πιστέψεις ότι είσαι ο Θεός της περιοχής σου. Αυτός που ορίζει ποιο πεζοδρόμιο θα φτιαχτεί, ποιος θα δουλέψει στην καθαριότητα, από ποιον θα αγορασθούν προμήθειες, αν ο Μπετόβεν είναι καλός μουσουργός ή…

• 10.08.2013

Προίκα τους θεωρούν οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί τη φωτογράφισή τους με κάποιον «διάσημο».Όσο πιο συμπαθής στο κοινό είναι αυτός ο διάσημος, τόσο περισσότερο ανεβαίνουν οι μετοχές του πολιτευτή. Όσο πιο αγαπητό είναι το άλλο πρόσωπο στη φωτογραφία, τόσο πιο πολλή συμπάθειαξεκλέβει και ο επαγγελματίας βουλευτής, υπουργός, δήμαρχος κ.ο.κ. (more…)

  14.09.2013 Στο Φεστιβάλ Βενετίας, στη διάσημη Μόστρα, ένας Έλληνας ηθοποιός, απέσπασε το βραβείο Volpi, για την καλύτερη ανδρική ερμηνεία, με τη συμμετοχή του στην ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά «Miss Violence». Ο Θέμης Πάνου. Ο Θέμης της συντεχνίας μας. Ο φίλος και συνοδοιπόρος στα πολιτικοκοινωνικά των νεανικών μας χρόνων. Ο Θέμης που δεν είναι πυροτέχνημα! Που τόσα χρόνια επέμενε με πείσμα στον δύσκολο και μοναχικό δρόμο του ήθους, της σκληρής δουλειάς, των ακριβών επιλογών και του οράματος. Δεν γλίστρησε ποτέ στα εύκολα. Δεν ακολούθησε την πεπατημένη λόγω της ανάγκης για επιβίωση όπως κάναμε πολλοί. Έμεινε ιεραποστολικά να μάχεται εντός Θεάτρου με όρους επαχθείς. Προερχόμενος από τη θεατρομάνα ομογένεια της Κωνσταντινούπολης, σπούδασε Θέατρο στη Δραματική Σχολή «Ε. Χατζίκου» και στη συνέχεια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διεύρυνε τους ορίζοντές του και βάθυνε και την εργασία του όσον αφορά την υποκριτική. Να λοιπόν το παράδειγμα. Κατ' αρχήν σε όλα τα παιδιά που έρχονται να σπουδάσουν και στη συνέχεια να υπηρετήσουν το Θέατρο. Φιλαράκια βλέπετε; Δεν υπάρχει μόνο το life style. Δεν θριαμβεύει μόνο η σαβούρα. Δεν είναι παντοδύναμα τα «κολλητιλήκια». Δεν χρειάζεται να «δώσεις» για να απολαύσεις. Το μόνο που χρειάζεται να δώσεις (χωρίς εισαγωγικά), είναι την ψυχή σου στο…

  02.11.2013 Του Πάνου Σκουρολιάκου*   «Πολλά θέατρα στην Αθήνα, βρε παιδί μου... Μα τι κάνουν όλοι αυτοί;». Κοίτα τώρα βάσανο που σου έχουν οι νοικοκυραίοι... Γιατί να υπάρχουν ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς που επιμένουν να εκφραστούν. Να πασχίζουν να αρθρώσουν λόγο, να υλοποιούν τα όνειρά τους και να συνδιαλέγονται με το κοινό, μέσω μιας παράστασης! Κοίτα που εν τέλει πείστηκαν πως οποιαδήποτε μορφή τέχνης είναι μια δαπανηρή και άχρηστη πολυτέλεια... Ευχαρίστως αποδέχθηκαν την παντελή έλλειψη δημόσιας φροντίδας στο θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική, το βιβλίο. Μιας και, ως άχρηστα όλα αυτά, θα πρέπει να εκλείψουν, γιατί βρισκόμαστε σε κρίση! Και όταν οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες και οι μουσικοί πασχίζουν να δημιουργήσουν μέσα από «χαρακώματα» κυριολεκτικά, δηλαδή συναυλίες, παραστάσεις, εκθέσεις σε εναλλακτικούς χώρους ή μέσα από κοινωνικές συλλογικότητες, ενοχλούνται και με αυτό! Δηλαδή με τι θα ήταν ευχαριστημένοι; Με ένα διάταγμα που θα όριζε αυστηρά τον αριθμό των εν λειτουργία θεάτρων, των αναγκαίων παραστάσεων καθώς και των ασχολουμένων με διάφορες σάχλες του τύπου θέατρο, σκηνή, κουλτούρα και τα συμπαρομαρτούντα; Οι γκρινιάρηδες στους οποίους αναφέρομαι συνήθως είναι οι ίδιοι που αποθεώνουν την «ελεύθερη αγορά» και τη μαγική δύναμή της «να καθορίσει τα πάντα». Αυτή η ιδεοληψία τους όμως ισχύει για την υγεία,…

28.06.2013 Πλάι στα υλικά πολιτισμικά αγαθά του παρελθόντος που μας συντροφεύουν και σήμερα, όπως ο Παρθενώνας, το Ταζ Μαχάλ, οι πυραμίδες της Αιγύπτου ή τα ερείπια των Ίνκας, έρχεται από τα βάθη των αιώνων και ένα άλλο, βαρύ φορτίο, αυτό της άυλης πολιτισμικής κληρονομιάς. Τι να φταίει άραγε για την απαράδεκτη επίδοσή μας και σε αυτό το σπουδαίο ζήτημα; Φταίει το κακό το ριζικό μας ή οι επιλογές της πολιτικής ηγεσίας όλα αυτά τα χρόνια; Άνθρωποι αδαείς, που ως υπουργοί Πολιτισμού η μόνη τους αγωνία ήταν να δώσουν επιχορήγηση στους κομματικούς τους φίλους ή στους συλλόγους της εκλογικής τους περιφέρειας, πώς αλλιώς θα συμπεριφέρονταν Εννοούμε με τον όρο αυτόν ζωντανές εκφράσεις που έχουν φτάσει ως εμάς, όπως οι προφορικές παραδόσεις, χοροί, τραγούδια, δρώμενα, γιορτές, τελετές, κατασκευές χειροποίητες, παλιές τεχνικές. Κληρονομιές που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, άλλοτε ως σημαντικά κομμάτια της σύγχρονης ζωής μας και άλλοτε ως πολιτισμικές εκφάνσεις που διατηρούνται στη ζωή με κόπο και σε μικρή κλίμακα. Η προστασία και η ανάδειξη αυτού του πλούτου είναι καθήκον μέγιστο δικό μας, ώστε η πολιτισμική πολυμορφία που θα αναδειχθεί να λειτουργήσει ως ασπίδα απέναντι στον παγκόσμιο πολιτισμικό "χυλό" που επιβάλλεται από την περίφημη παγκοσμιοποίηση. Σε πολλές περιπτώσεις, ένα πολιτισμικό αγαθό το μοιράζονται περισσότεροι του ενός…

  27.10.2013 Είναι από τους ελάχιστους γραφιάδες που δεν βαρυγκομούν όταν τους ζητήσεις να κόψουν ένα κείμενό τους. "Άσκηση γραφής" αποφαίνεται ορθά κοφτά, και σε ελάχιστο χρόνο το αποτέλεσμα της "κοπτοραπτικής" του αποδεικνύεται εφάμιλλο, αν όχι καλύτερο, της πρώτης γραφής. Κάθε Σάββατο από τις σελίδες της "Αυγής" με τα "Πολυ-πολιτισμικά" του σκαλίζει το πολιτικό μεδούλι του πολιτισμού αναδεικνύοντας μια γραφή ασκημένη σε πιο δύσκολα πεδία. Παλιά καραβάνα στο θέατρο ο Πάνος Σκουρολιάκος. Ηθοποιός με περγαμηνές και σπάνιο ήθος, σκηνοθέτης και δάσκαλος, επιτυχημένος καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Λαμίας, με την πρόσφατη κυκλοφορία της συλλογής διηγημάτων "Ξύλινα, χάλκινα, πνευστά" από τις Εκδόσεις του Αυγούστου αποδεικνύεται και πεζογράφος αξιώσεων. Από τη θητεία του στην μπάντα της Νέας Σμύρνης, στα χρόνια τα μαθητικά, προέκυψε ο τίτλος της συγκεντρωτικής αυτής έκδοσης που περιλαμβάνει τις δύο πρώτες συλλογές διηγημάτων του, την "Αγκούσα" και την "Άδεια Πλατεία". Γραμμένες την περίοδο της νεότητας, έρχονται με αναλλοίωτη τη νεανική τους φρεσκάδα να "κουμπώσουν" στην εποχή μας, αφού οι ιστορίες του ιχνογραφούν έναν "θίασο αγνώστων στην αρχή μεταξύ τους, αλλά που τους ενώνει το μεγάλο φορτίο της μοναξιάς και της κοινής λύπης", όπως λέει γι' αυτές ο ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος. Ήταν τότε στα χρόνια της μαθητείας στην μπάντα της Νέας…