Από το Άουσβιτς στη Ζίμενς… ένα φουγάρο δρόμος
05.10.2013 Πώς γίνεται μια κτηνώδης ιδεολογία να βρει ανταπόκριση σε υπολογίσιμα μεγέθη του λαού; Να πείθει στοχεύοντας στην πιο χαμηλή λειτουργία ψυχής και μυαλού; Γίνεται. Λεφτά χρειάζονται. Με αυτά χειραγωγούνται μυαλά και συνειδήσεις. Δημιουργούνται θύτες και θύματα. Στήνεται μια σκηνή τρόμου, όπου οι σκηνοθέτες οργανώνουν τα πάντα, κρυμμένοι στο απόλυτο σκοτάδι. Για να μην κάνουμε τους ευφάνταστους σεναριογράφους περί του τι οικονομικές σχέσεις υπήρχαν ανάμεσα στη συμμορία της Χ.Α. και οικονομικούς παράγοντες της χώρας μας, ας προστρέξουμε στην Ιστορία. Και ας τη δούμε μέσα από την τέχνη. Μέσα από το θεατρικό είδος που εισήγαγε ο Έρβιν Πισκάτορ ως «Θέατρο Ντοκουμέντο». Ο όρος παραπέμπει στη δραματοποίηση ιστορικών γεγονότων, όπου το «δημιουργικό» μέρος του συγγραφέα σέβεται απολύτως τα γεγονότα τα οποία διαχειρίζεται. Ο Γερμανός συγγραφέας Πέτερ Βάις, που υπέστη ουκ ολίγα από το χιτλερικό καθεστώς, γράφει το 1960 το συγκλονιστικό θεατρικό έργο «Ανάκριση». Βασισμένος στα πρακτικά της δίκης της Φραγκφούρτης, δημιουργεί μια θεατρική καταγγελία για την οικονομική και πολιτική ελίτ που άνοιξε την πόρτα στον Χίτλερ και το καθεστώς του. Για εκείνη την τάξη, που ωφελήθηκε από τον ναζισμό και τον πόλεμο. Αντιπαραθέτει σε αυτό μαρτυρίες κρατουμένων απέναντι σε εκείνες των δημίων τους στο Άουσβιτς. Αποκαλύπτει την ψυχολογία αλλά και τη λειτουργία…