AΛΕΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ… ες αεί!*
23.11.2013 Όταν βρέθηκα δίπλα στον Αλέκο Σακελλάριο, ήταν ήδη ένας θρύλος. Συναντηθήκαμε το καλοκαίρι του 1988 για να ανεβάσουμε, με σκηνοθέτη τον ίδιο, το έργο του «Μανωλάκης ο βομβιστής». Το είχε γράψει κατά την περίοδο της επτάχρονης δικτατορίας στην Ελλάδα και «έπαιζε» κωμικά με τις βόμβες που έβαζαν αντιστασιακοί τότε. Ξεκινήσαμε πρόβες στο σπίτι του, επί της οδού Ευελπίδων στο Πεδίον του Άρεως. Γύρω από το γραφείο του αρχίσαμε την ανάγνωση και μείναμε αρκετό καιρό σε «καθιστή πρόβα». Εμείς, άπειροι στην καθημερινή εκφορά του λόγου επί σκηνής, που όμως έχει προσωπικότητα και ουσία, τον χαζεύαμε όταν δίδασκε την «τέχνη της ατάκας». Αναρωτιόμουν πως αυτός, ένας συγγραφέας κατ' ουσίαν και εξ ανάγκης σκηνοθέτης, ήξερε τόσο πολύ καλά να «πλασάρει την ατάκα» και να την κάνει να φαίνεται σημαντική, να έχει ποικιλία, και να μαγνητίζει τον θεατή. Κρεμόμασταν από τα χείλη του. Κάτι μάθαμε. Αποχαιρετίσαμε το θρυλικό γραφείο του πιο καλοί ηθοποιοί από αυτό που ήμασταν όταν την πρώτη μέρα χτυπήσαμε το κουδούνι του. Την πρόβα διέκοπταν συχνές αφηγήσεις με ιστορίες από τη ζωή του στην τέχνη. Ήταν ανεπανάληπτος ο τρόπος που είχε να αφηγείται το κάθε τι. Ακόμα και το πιο ασήμαντο το έκανε να φαίνεται σημαντικό. Και το…