Του Πάνου Σκουρολιάκου* Μνήμες Αττικού τοπίου μέσα από το λεύκωμα  «Μνήμες Τρύγου». Πρόκειται για  μια χειροποίητη σχεδόν και   καλαίσθητη  έκδοση,  σε κείμενο του Μεσογείτη, (   μισού Μαρκοπουλιώτη και μισού  Κορωπιώτη για την ακρίβεια),  γιατρού Δημήτρη Γ. Μπούκη,  προικισμένη  και  με πολλές, όμορφες φωτογραφίες που απεικονίζουν το χωρίς επιστροφή  παρελθόν του τόπου και των ανθρώπων του. Στην Περιφέρεια Αττικής, η σύγχρονη Ελληνική Πολιτεία, προώθησε τον  πλεονάζοντα πληθυσμό  του πολεοδομικού συγκροτήματος της Αθήνας και του Πειραιά. Άνθρωποι όλων των ταξικών διαβαθμίσεων  ήρθαν και εγκαταστάθηκαν εδώ, στην Αττική του αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος», της Αττικής Οδού, των εργοστασίων, της μεγάλης αγοράς γης και οικοδομής.  Ευκατάστατοι συμπολίτες μας έχτισαν τις εντυπωσιακές  κατοικίες με  πισίνες και  ελικοδρόμια  σε πανέμορφες περιοχές . Η μεσαία τάξη  έχτισε  τις μεζονέτες της σε βουνά και παραλίες και  τέλος  τα  χαμηλά βαλάντια, που βολεύτηκαν σε αυθαίρετα κτίσματα στις  πλαγιές ή ανάμεσα στα μεσογείτικα αμπέλια. Κοιτάζοντας κανείς  το σημερινό Αττικό τοπίο, δυσκολεύεται να φανταστεί πως ήταν πριν  από εξήντα ή εβδομήντα χρόνια. Το κείμενο του Δ. Μπούκη όμως, οδηγεί τον αναγνώστη, σε ένα γοητευτικό ταξίδι στον χρόνο  και μαζί με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τον εισάγει  σε ένα χαρούμενο τοπίο ανθρώπων, ζώων, αντικειμένων της δουλειάς,…

Του Πάνου Σκουρολιάκου*   Κάποιες   μικρές χαραμάδες  άνοιξαν στο  μεγάλο τοπίο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και  στέλνουν αχνές έστω ελπίδες για μια άλλη Ευρώπη. Την  «altra Europa»   που  ποθούν  και οι σύντροφοί μας στην Ιταλία. Η δράση και ο αγώνας του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα στην Ευρώπη, με αιχμή το χρέος της χώρας, συνέτειναν ώστε να ανοίξουν αυτές  οι χαραμάδες.  Μια τέτοια, άλλη Ευρώπη οραματιζόμαστε και στην επικράτεια των Τεχνών, των Γραμμάτων, του Πολιτισμού. Θεωρείται η Ελλάδα, ως σταυροδρόμι ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή. Ως το σημείο που διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμοί εισβάλουν ο ένας στον άλλον. Πιστεύω πως αυτό αφορά και  την Ευρώπη ως σύνολο, στο μακρύ  χρόνο της καταγεγραμμένης της  ιστορίας. Όχι μόνον σήμερα όπου εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων από Ασία και Αφρική καταφεύγουν στον ευρωπαϊκό  βορά κυρίως,  προς αναζήτηση ειρηνικού τοπίου και ευκαιριών εργασίας. Το ίδιο  συμβαίνει εδώ και δεκάδες αιώνες  τώρα, εμπλουτίζοντας την γηραιά ήπειρο με τέχνες, επιστήμες, κουλτούρες . Και αυτό γίνεται είτε με τρόπο  ειρηνικό,  είτε με την συνδρομή όπλων και πολέμων. Δεν ονομάσθηκε άλλωστε τυχαία η Ευρωπαϊκή ήπειρος «ασιατική χερσόνησος» ή «μικρό ακρωτήρι της Ασίας». Είναι μοίρα της να δέχεται τη φυσική ροή ανθρώπων και πολιτισμών, ως  μια ήπειρος, όπου συγχωνεύονται διαρκώς οι αντιθέσεις…

       Γράφει ο Πάνος Σκουρολιάκος* Τι περιμένει κανείς στον χώρο του Πολιτισμού από την «Δεύτερη φορά Αριστερά» στην κυβέρνηση; Αλλαγή τοπίου περιμένει. Οι δημιουργοί αλλά και το κοινό, οι πολίτες, ξέρουν να διαβάζουν πράξεις και παραλήψεις της πολιτικής εξουσίας. Αντιλαμβάνονται τα πάντα και δεν μπορεί να τους ξεγελάσει κανείς. Στο πεδίο πολιτισμού που παρέλαβε η  κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του Ιανουαρίου, έφθανε άραγε η αλλαγή προσώπων στη σκακιέρα που είχε οργανώσει ένα φαύλο σύστημα δεκαετίες πριν; Έφθανε άραγε να αλλάξεις τον ένα συστημικό με κάποιον άλλον;  Αλήθεια, γιατί να φοβάται να σαρώσει την αποκρουστική κρούστα του βάλτου κάποιος που κλήθηκε να αναταράξει τα νερά; Γιατί να αντιπαρατίθεται κάποιος άγονα με τα σαΐνια  της τέχνης του καρεκλοκένταυρου; Και οι πολιτικές;  Παραμένουν οι ίδιες, οι προηγούμενες; Αν  τα νέα  πρόσωπα  που επιλέγονται   από τους  καθ΄ ύλην αρμοδίους  της  νέας κυβέρνησης  για  να υπηρετήσουν  σε κάποιο πόστο,  είναι γεννήματα  και δημιουργήματα  του παλιού;  Τότε   απλώς αλλαγή φρουράς γίνεται. Και γιατί αυτό;  Ίσως λόγω έλλειψης οράματος και απουσίας δυναμικής εκκίνησης. Υπάρχει όμως  εργαλείο  και αυτό είναι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τον πολιτισμό. Η οποιαδήποτε κυβέρνηση, αλλά πολύ περισσότερο μια αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να δημιουργήσει θεσμούς στον χάρτη του…