Ο προϋπολογισμός μιας κυβέρνησης είναι το σχέδιό της για το πόσα και πού θα ξοδέψει ώστε να πορευτεί το σκάφος ενός κράτους με οικονομική άνεση και σύνεση. Ζητούμενο είναι να υπάρχει επάρκεια προς όφελος των κοινωνικών ομάδων και να εξασφαλίζονται οι προϋποθέσεις μιας καλύτερης ζωής. Στον προϋπολογισμό που κατέθεσε η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, δυστυχώς περικόπτονται δραστικά κονδύλια που έχουν να κάνουν με τη διαβίωση των χαμηλότερων και μεσαίων στρωμάτων σε πολλούς τομείς και βέβαια σε εκείνον του Πολιτισμού. Μελετώντας κανείς όσα αφορούν τον χώρο αυτό, βλέπει πως υπάρχουν προβλήματα σε ποσοτικές αλλά και ποιοτικές παραμέτρους. Να πούμε από την αρχή πως τα χρήματα που προϋπολογίζονται για το υπουργείο Πολιτισμού κατά το 2020, είναι λιγότερα από αυτά που εξασφάλιζε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κατά τα προηγούμενα χρόνια. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. εξασφαλίζει για το έτος που έρχεται 335.200.000 ευρώ, ενώ η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε εξασφαλίσει για το 2019 350.000.000 και για το 2018 339.000.000. Αυτά τα 14.800.000 λιγότερα ευρώ (από 2019 σε 2020), θα λείψουν από τις ομάδες των νέων δημιουργών, από τις δράσεις για τον χώρο των εικαστικών, από τις κρατικές ορχήστρες και σκηνές, τις επιχορηγήσεις κ.ο.κ. Κάποιοι εργαζόμενοι και δημιουργοί θα μείνουν άνεργοι και ένα μέρος του…

Ήρθε από την Άπω Ανατολή ως «Θέατρο Σκιών». Έφτασε σε μας μέσω της τουρκικής του διαδρομής, με το όνομα Καραγκιόζης. Η πιο παλιά μαρτυρία παράστασης Καραγκιόζη στον ελλαδικό χώρο καταγράφεται στα Ιωάννινα το 1809 στην τουρκική γλώσσα. Την καταγράφει ο περιηγητής Χόμπχαους, πληροφορώντας μας μάλιστα ότι την παράσταση είχε παρακολουθήσει και ο λόρδος Βύρωνας. Προοδευτικά ο Καραγκιόζης πέρασε στα χέρια των Ελλήνων καλλιτεχνών του είδους. Αφαιρέθηκαν οι βωμολοχίες και τα χοντροκομμένα αστεία και ο Καραγκιόζης αντιπροσωπεύει πια τον κατατρεγμένο ραγιά που υποφέρει κάτω από τον ζυγό του Τούρκου. Στη συνέχεια, τον πάντα κατατρεγμένο και αδικημένο Έλληνα. Η θεματολογία του προσαρμόζεται στα ενδιαφέροντα των Ελλήνων, ενώ η τυπολογία του γεννά αναγνωρίσιμους τύπους της κοινωνικής ζωής. Έτσι, πλάι στον Καραγκιόζη και τον Πασά, έχουμε τον Ρουμελιώτη μπάρμπα - Γιώργο, τον Ζακυνθινό σιόρ Διονύσιο, τον Βεληγκέκα, τον Ομορφονιό, τον Εβραίο, αλλά και τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Καραϊσκάκη. Άλλαξε, λοιπόν, ο Καραγκιόζης. Προσαρμόστηκε, εγκαταστάθηκε για τα καλά στον τόπο και μεγαλούργησε. Φώλιασε στις καρδιές γενεών και γενεών, ενώ στις μέρες μας δεν μπόρεσαν να τον εξοστρακίσουν ούτε οι νέες τεχνολογίες, ούτε το Διαδίκτυο. Το αντίθετο μάλιστα. Ο ελληνικός Καραγκιόζης χρησιμοποίησε όλα τα σύγχρονα μέσα για να ταξιδέψει στους θεατές του. Βεβαίως, μια αυθεντική,…

Σε καιρούς διαζυγίων ας μιλήσουμε για γάμους λοιπόν. Κι ας επικεντρωθούμε στην τελετή, μια κι αυτή είναι ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής του ανθρώπου. Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας η γαμήλια τελετή κατείχε πρωτεύουσα θέση στις χαρές του βίου. Οργανώθηκε σε δρώμενα με μακραίωνη πορεία, που εμπλουτίζονταν με νέα στοιχεία καθώς τα χρόνια περνούσαν. Δρώμενα που παραπέμπουν σε θεατρική κατασκευή. Εδώ η νύφη, ο γαμπρός, οι γονείς, ο κοινωνικός περίγυρος αναλαμβάνουν συγκεκριμένους ρόλους, τους οποίους παίζουν με παιδικό αυθορμητισμό, αλλά και με τον σεβασμό και τη σοβαρότητα που ταιριάζει στα «πατροπαράδοτα». Στην αρχαία Αθήνα γάμοι γίνονταν όλον τον χρόνο. Όμως κάποιες εποχές ήταν πιο δημοφιλείς για την τέλεσή τους. Ο Ησίοδος επικεντρώνει ως καταλληλότερη την τέταρτη μέρα του μήνα, χωρίς να ξεκαθαρίζει αν εννοεί την τέταρτη από την αρχή ή το τέλος. Η ημέρα όπου υπάρχει πανσέληνος είναι καταλληλότερη για άλλους. Γι’ αυτό και στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» ο Ευριπίδης βάζει να απαντά ο Αγαμέμνονας στο ερώτημα της Κλυταιμνίστρας για το πότε θα γίνει ο γάμος: «Όταν συμπληρωθεί ο κύκλος της σελήνης». Με θυσίες στους θεούς ξεκινούσαν οι γάμοι στην Αθήνα του Χρυσού Αιώνα. Τις ονόμαζαν «προτέλεια γάμων», τις πρόσφερε ο πατέρας της νύφης και λάβαιναν…