Του Πάνου Σκουρολιάκου *   Η επικαιρότητα και η πληροφορία για το τι συμβαίνει σε παρόντα χρόνο αποτέλεσε σημαντικό υλικό για τους θεατρικούς συγγραφείς. Εμπλούτισαν τη θεματολογία τους με γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά κυρίως του τρέχοντος παρόντος. Ο Αριστοφάνης, σε έργα όπως οι «Αχαρνείς» και η «Ειρήνη», καταπιάνεται με την ομόθυμη επιθυμία της πλειονότητας των Αθηναίων για τον τερματισμό του Πελοποννησιακού πολέμου και την εγκαθίδρυση της ειρήνης. Αλλά και στο σύνολο των έργων του, περνούν και σατιρίζονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα της άμεσης αθηναϊκής επικαιρότητας. Σαφή εικόνα του θεάτρου που ασχολείται με την τρέχουσα επικαιρότητα είναι η «Ζωντανή εφημερίδα» (living newspaper), που γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1930. Στο πλαίσιο αυτής της θεατρικής δράσης συνένωσαν τις δυνάμεις τους ηθοποιοί και εργαζόμενοι στον Τύπο, ανεβάζοντας έξι «Ζωντανές εφημερίδες» στο πλαίσιο του «Ομοσπονδιακού Προγράμματος Θεάτρου». Η πρώτη απόπειρα παράστασης, με τον τίτλο «Ethiopia», ήταν μια συρραφή από θεατρικοποιημένα ρεπορτάζ για τον πόλεμο που λάβαινε χώρα στην Αιθιοπία. Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, όμως, κατάφερε να ματαιώσει την παράσταση, ύστερα από έντονες διαμαρτυρίες του, για λόγους διπλωματικούς. Οι επόμενες απόπειρες των συντελεστών του «Ζωντανού θεάτρου» πέτυχαν να συναντήσουν το κοινό, χωρίς απαγορεύσεις. Το 1936, λοιπόν, ανεβαίνει το…

Του Πάνου Σκουρολιάκου* Πολλή συζήτηση έχει γίνει διαχρονικά για τον τρόπο διοίκησης των μεγάλων πολιτιστικών οργανισμών της χώρας. Εδώ, παντοδύναμος ήταν πάντα ο καλλιτεχνικός διευθυντής, ο οποίος, εκτός από τον καλλιτεχνικό - αισθητικό προσανατολισμό, εκτός από το ρεπερτόριο και τις παράλληλες καλλιτεχνικές δράσεις του οργανισμού που διευθύνει είχε και έχει και τη διοικητική και οικονομική ευθύνη. Επειδή συνήθως οι καλλιτέχνες που καταλαμβάνουν τέτοιες θέσεις δεν είναι ούτε απαραίτητο, αλλά κυρίως δεν είναι σύνηθες να έχουν γνώσεις διοίκησης και οικονομικής διαχείρισης, πιστεύω πως είναι αναγκαίο να διαχωριστούν αυτές οι δύο αρμοδιότητες με έναν νέο νόμο, παρ' ότι ο υπάρχων είναι στη σωστή κατεύθυνση. Προβλέπει τη θέση του αναπληρωτή καλλιτεχνικού διευθυντή με την πρόθεση, δυστυχώς, (όχι την υποχρέωση), τη θέση αυτή να καταλαμβάνουν άνθρωποι έμπειροι στη διοίκηση και τη διαχείριση για να υποστηρίζουν τη δράση που αναπτύσσει ο καλλιτεχνικός διευθυντής. Κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν έχει εφαρμοσθεί ποτέ, γι' αυτό και έχουν δημιουργηθεί προβλήματα. Σε κανονικές συνθήκες ο καλλιτεχνικός διευθυντής και ο αναπληρωτής του (ας τον ονομάσουμε γενικό διευθυντή), συνεργάζονται και αλληλοσυμπληρώνονται στην καθημερινότητα των οργανισμών, στον σχεδιασμό και στην υλοποίηση του προγράμματος. Προσοχή, όμως. Η σύμπνοια, η αγαστή συνεργασία, η γνώση και ο σεβασμός των ορίων και των αρμοδιοτήτων του καθενός είναι…