Κι όμως το πρώτο brain drain, η φυγή δηλαδή από τη χώρα άξιων ανθρώπων λόγω παντελούς έλλειψης αξιοποίησης τους εδώ, έλαβε χώρα το 1841, με την ίδρυση σχεδόν του νεότερου Ελληνικού κράτους. Θύμα του ήταν και ένας ηθοποιός. Ο Κωνσταντίνος Αριστίας. Του Πάνου Σκουρολιάκου * Ήταν η εποχή, όπου Έλληνες του εξωτερικού, επιστήμονες, έμποροι και καλλιτέχνες έρχονται να στηρίξουν την καινούργια, ελεύθερη πια Ελλάδα. Αλίμονο όμως. Πολλοί από αυτούς γύρισαν πίσω κακήν κακώς. Κάποιοι έμειναν να παλέψουν με αυτοθυσία. Όμως υπήρχαν και πάρα πολλοί κηφήνες, που κοίταξαν να εκμεταλλευτούν τις νέες ευκαιρίες. Η ιστορία καταγράφει πλείστα όσα περιστατικά γύρω από τις ανομίες, τις ρεμούλες τους και την μνημειώδη απέχθεια της νέας φιλοβαυαρικής νομενκλατούρας προς τους αγωνιστές του ’21, που αφού είχαν ξοδέψει το βιος και την υγεία τους, περιφέρονταν επαίτες στη νέα πρωτεύουσα. Ο θεατρικός συγγραφέας Μιλτιάδης Χουρμούζης αποτυπώνει σε μια σκηνή του έργου του «Ο Υπάλληλος» αυτήν ακριβώς την κατάσταση: Ο γέρος αγωνιστής πηγαίνει στο γραφείο του «Υπάλληλου», ενός ανώτερου δηλαδή κρατικού λειτουργού που έφθασε από την Ευρώπη και διορίστηκε σε περίοπτη θέση, για να ζητήσει βοήθεια. Αποπέμπεται ο μπαρουτοκαπνισμένος γέρος σκαιώς και με περισσή απαξίωση. Αλλά και η ιστορία, μας πληροφορεί για την τύχη του Νικηταρά του «τουρκοφάγου»,…