Του Πάνου Σκουρολιάκου* Δεν είναι αποδεκτό να υφαρπάζεται το πνευματικό δικαίωμα ενός ολόκληρου λαού, το οποίο αφορά τον μουσικό πολιτιστικό πλούτο που παράχθηκε και διαμορφώθηκε μέσα από μια εξαιρετικά μακρά ιστορική και δημιουργική διαδικασία Στην πορεία προς ψήφιση από τη Βουλή είναι το νομοσχέδιο για τα Πνευματικά και Συγγενικά Δικαιώματα που ταλανίζει χρόνια τώρα τον κόσμο των δημιουργών και εκτελεστών της μουσικής. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα. Με πλήθος από αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις αλληλοσυγκρουόμενων ομάδων ενδιαφερομένων, καθυστέρησε πολύ να ολοκληρωθεί. Αν τα πράγματα εδώ, που έχουμε να κάνουμε με πνευματικές περιουσίες συγκεκριμένες (δημιουργών με συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο), είναι περίπλοκα, δυσκολεύουν αφάνταστα, όσον αφορά τα δικαιώματα στην περιοχή της παραδοσιακής μουσικής. Ο μέγιστος όγκος του μουσικού υλικού σε αυτήν την περίπτωση, αφορά τραγούδια, σκοπούς και ρυθμούς, που έφτασαν ώς εμάς έπειτα από μακροχρόνιες επεξεργασίες και εξελίξεις δια μέσου των αιώνων! Πράγματι, πρόκειται για συνθέσεις άγνωστων δημιουργών που δέχθηκαν προσθήκες, διασκευές, αλλά και μετατροπές, με αρχικές ρίζες στη βυζαντινή περίοδο, αλλά και στην αρχαιότητα. Κατηγοριοποιούνται, ανάλογα με την περιοχή από όπου προέρχονται και συχνά μοιάζουν με τραγούδια και μουσικές όμορων χωρών αλλά και συγγενικών πολιτισμών. Έχουμε όμως φαινόμενα, σύμφωνα με τα οποία ένα κατά γενική παραδοχή παραδοσιακό τραγούδι, έχει κατοχυρωθεί…