Ασπασία Παπαθανασίου
Για τους ηθοποιούς της γενιάς μου η Ασπασία Παπαθανασίου ήταν ένας ζωντανός θρύλος. Για τους νεαρούς ηθοποιούς της περιόδου της χούντας ήταν μια σπουδαία τραγωδός, εντελώς διαφορετική από αυτούς που ξέραμε εντός Ελλάδος, εντός Εθνικού Θεάτρου και εντός Επιδαύρου. Η Ασπασία ήταν εξόριστη. Ήταν η ταγματάρχης του ΕΛΑΣ Αθήνας που δεν τη χρειαζόταν η πατρίδα της. Ήταν μια πρωταγωνίστρια που εξ ανάγκης έκανε μια καριέρα παράλληλη προς το ελληνικό θέατρο. Η μη αποδοχή της από τους συντηρητικούς «συντονιστές» της θεατρικής ζωής στη μετεμφυλιακή Ελλάδα την ανάγκασε να στραφεί προς τα έξω και να μεταφέρει στα πέρατα του κόσμου τους στίχους των αρχαίων τραγικών ποιητών μας. Το 1957 μαζί με τον σπουδαίο σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη ιδρύουν το «Πειραϊκό Θέατρο» ταξιδεύοντας τις παραστάσεις τους στην αρχαία ελληνική τραγωδία σε δεκάδες χώρες. Το παγκόσμιο κοινό έρχεται σε επαφή με την παραστασιακή διάσταση των τραγικών ποιητών, που μέχρι τότε τους απολάμβανε κυρίως μέσα από τα διαβάσματά του. Παρότι αυτό που έβλεπε ήταν σε μια γλώσσα που δεν κατανοούσε, τα ελληνικά δηλαδή, η σκηνοθεσία του Ροντήρη, με τον επιμελημένο μετρικά και εκφραστικά τρόπο της, τους μετέφερε στο μεγαλείο της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Εδώ λοιπόν η συμβολή της Ασπασίας Παπαθανασίου ήταν καταλυτική. Με το σπουδαίο ταλέντο…