Του Σκουρολιάκου Πάνου * Το σημείο έκρηξης ήταν εκείνη την εποχή για σένα η απονομή στο πρόσωπό σου του βραβείου της Ακαδημαϊκής Επιτροπής για το κλασικό θέατρο. «Ντράπηκα» λες «και αρνήθηκα». Αρνήθηκες, εκτός των άλλων, και οχτώ εκατομμύρια λιρέτες. Και τότε, διέλυσες τον θίασό σου και τον επανίδρυσες με μορφή ανεξάρτητου συνεταιρισμού. Καλό ταξίδι, Ντάριο, και καλώς όρισες. Σε αποχαιρετούμε καλωσορίζοντάς σε στο πάνθεον των σπουδαίων του καιρού σου. Σε πρωτοσυνάντησα το καλοκαίρι του ΄74 στο περιοδικό «Θέατρο» του Κώστα Νίτσου. Στην πατρίδα σου, αλλά και σε όλο τον κόσμο, η καλλιτεχνική αλλά και η πολιτική σου δράση ήταν ήδη γνωστές. Σε αυτό το τεύχος όμως του «Θεάτρου» υπήρχε ένα κείμενό σου που έγινε για πολλούς από τη γενιά μου πυξίδα και οδηγός. Τίτλος του: «Το γέλιο, όπλο πολιτικό». Πολλά λες σε αυτό. Κι εμείς πολλά ξεχωρίσαμε. Όπως την παραδοχή σου πως ενώ έγινες διάσημος χάρη στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο και ενώ θα μπορούσες μαζί με τη γυναίκα της ζωής σου, τη Φράνκα Ράμε, να συνεχίσετε ήσυχα ήσυχα σ΄ αυτή την κατεύθυνση παίζοντας μπροστά σε ένα αστικό κοινό, προσφέροντάς του μια κριτική εικόνα του εαυτού του, δεν ησυχάζατε. Διαπιστώνεις πως οι αστοί διαθέτουν μια πνευματική καλλιέργεια που τους…