Του Πάνου Σκουρολιάκου*   «Παιδικά τραγούδια» ή «Τραγούδια για  παιδιά» ; Η πρώτη εκδοχή εκπέμπει την πληροφορία πως πρόκειται για τραγούδια που απευθύνονται σε παιδιά  προσαρμοζόμενα στις προτιμήσεις τους, εμπεριέχοντας και το στοιχείο της ποιοτικής  εναρμόνισης,   ώστε να γίνουν κατανοητά και αποδεκτά. Η δεύτερη, σημαίνει ότι οργανώνεται ένα μουσικό υλικό που απευθύνεται στην τρυφερή ηλικία με  στόχο την μετάδοση γνώσης και την καλλιέργεια της αισθητικής, έχοντας προηγουμένως καταγράψει τις ιδιαίτερες ανάγκες,  ελλείψεις  και ικανότητα  πρόσληψης των παιδιών.  Το τραγούδι για  το παιδί, ξεκινά από την στιγμή που  αυτό βρίσκεται ακόμα στην κοιλιά της μητέρας του. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, την δωδέκατη εβδομάδα το έμβρυο έχει ήδη αναπτύξει την ακοή του. Του τραγουδά η μητέρα λοιπόν,  κάνοντας του  παρέα και καλωσορίζοντας το.  Με την γέννα,  το εισάγει στον γοητευτικό κόσμο του προφορικού πολιτισμού. Με τραγούδια, ταχταρίσματα, νανουρίσματα, παραμύθια και στην συνέχεια τοπικές ιστορίες και  παραδόσεις , αινίγματα, παιδικά παιχνίδια ατομικά η  ομαδικά  κλπ. Τα υλικά δηλαδή  που συνθέτουν την συλλογική εμπειρία μιας κοινωνίας που αποδέχεται το νέο μέλος της διδάσκοντας το την ιστορία της και συστηνόμενη σε αυτό.  Όμως το τραγούδι υπήρξε πάντα ο πιο σπουδαίος και άμεσος τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας των ανθρώπων. Με την μουσική του, την λογοτεχνική πλευρά…