Του Πάνου Σκουρολιάκου* Στη διαδικασία της δημιουργίας μιας θεατρικής παράστασης, η συντεχνία των θεατρίνων, από πολύ νωρίς, εμπλούτισε την σκηνική παρουσίαση των κειμένων με στοιχεία που εξυπηρετούσαν το κείμενο, ικανοποιούσαν τις ανάγκες του θεάματος και πρόσφεραν στον θεατή πληρότητα και ικανοποίηση. Ηχητικά και οπτικά εφέ δημιουργούνται με σύγχρονες μεθόδους και με τη συνδρομή της επιστήμης και της τεχνολογίας. Ψηφιακά κατασκευάζεται οποιοδήποτε ηχητικό εφέ χρειάζεται και μάλιστα με την παραμικρότερη λεπτομέρεια που απαιτεί το έργο, η παράσταση, η άποψη του σκηνοθέτη. Έτσι λοιπόν έχουμε ανέμους, θύελλες, φωνές πλήθους, νυχτερινά τοπία, ακόμα και την άπνοια μιας καλοκαιρινής ραστώνης, ακριβώς όπως κανείς τα έχει φανταστεί. Πριν από τη σημερινή ψηφιακή εποχή μας, υπήρχαν οι «προκατ» ήχοι, αποτυπωμένοι σε βινύλιο. Καιρικά φαινόμενα, φωνές ζώων, άνοιγμα πόρτας κ.λπ. Έτσι, το ίδιο γαύγισμα ενός σκύλου, για παράδειγμα, θα μπορούσε να ακούγεται σε μια παράσταση κωμωδίας του Σακελλάριου στο θέατρο Ρεξ της οδού Πανεπιστημίου και σε ένα ανέβασμα του έργου του Ο’ Νηλ «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» σε θέατρο στο Μπρόντγουαιη της Νέας Υόρκης. Το μεγάλο χρονικό διάστημα πριν από την εποχή του βινυλίου, τα εφέ γίνονταν ζωντανά εντός της σκηνής (αν αυτό απαιτούσε η παράσταση) ή εκτός, ακριβώς πίσω από τις κουίντες. Παμπάλαιες μέθοδοι έδιναν…