Παμπάλαια η ανάγκη να βρισκόμαστε. Να συζητούμε τρώγοντας, να διασκεδάζουμε και βέβαια να πίνουμε παρέα. Αυτό το «συν - πίνειν» γέννησε το συμπόσιο. Τη σύναξη φίλων, γειτόνων συντοπιτών, ομότεχνων, ομοϊδεατών, ανθρώπων που έχουν τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες αγάπες, τα ίδια πάθη. Από τους αρχαίους χρόνους οι Έλληνες αγαπούσαν ιδιαίτερα αυτές τις συναθροίσεις ανθρώπων που τρώγουν, πίνουν και διασκεδάζουν. Συμμετείχαν μάλιστα συνεισφέροντας όλοι σε είδος. Φαγητό, πιοτό, κι ότι ο καθείς είχε να προσφέρει. Στην αρχαιότητα, η όλη διαδικασία ξεκινούσε με τα εδέσματα. Στη συνέχεια ερχόταν το κρασί και οι σπονδές. Μετά σειρά είχαν τα παιχνίδια αλλά και οι χορεύτριες και οι εταίρες. Το ξεφάντωμα. Η μέθη. Η ψυχική απογείωση. Παμπάλαιο λοιπόν το δέον του συναθροίζεσθαι. Και ήταν οι καλύτερες περίοδοι για το γένος μας εκείνες που το κοινοτικό πνεύμα ήταν δυνατό, ενεργό και παραγωγικό. Οι πόλεις - κράτη της αρχαιότητας δίνουν τη θέση τους στα γεωγραφικά διαμερίσματα. Η αρχαία Αθήνα, η Σπάρτη και οι Θήβες, υποχωρούν στους Ρουμελιώτες και Πελοποννήσιους, Κρητικούς και Μακεδόνες. Τα Ελευσίνια Μυστήρια δίνουν τη θέση τους στο πανηγύρι του Άη - Γιάννη, τα Εισόδια της Θεοτόκου ή το πανηγύρι του Άη - Λια. Και οι Έλληνες ανταμώνουν, τρώγοντας, πίνοντας, διασκεδάζοντας, απαγγέλλοντας ύμνους ή τραγουδώντας και…