Είχαν κι οι Θεοί, κατά την αρχαιότητα, τα βάσανα τους. Η διατήρηση της εξουσίας του  Θεού,  απαιτούσε εγρήγορση, ψυχραιμία και απουσία συναισθήματος. Προκειμένου να διατηρήσουν την παντοδυναμία τους επί των θνητών, δεν δίσταζαν να σκοτώσουν και τα ίδια τους τα παιδιά! Θα πει κανείς,  αυτό έκαναν και οι θνητοί βασιλείς και αυτοκράτορες αργότερα. Σωστά. Και στην ζούγκλα συμβαίνει το ίδιο ανάμεσα στα άγρια ζώα.  Κύκλος είναι και ουδείς  μπορεί  με βεβαιότητα να καθορήσει το ποια είναι η αρχή και ποιο το τέλος του. Οι άνθρωποι πρόβαλαν στους Θεούς την ζωική τους φύση, ή κληρονόμησαν από αυτούς τα χούγια τους ως γεννήματα τους;  Η πρώτη δυναστεία των Θεών λοιπόν, εκθρονίστηκε  από το καμάρι τους, τον Κρόνο. Αυτός, φοβούμενος να μην έχει το ίδιο τέλος, κατάπινε τα παιδιά του όταν γεννιόντουσαν. Είδε κι απόειδε η σύζυγος του η Ρέα και φοβούμενη με τη σειρά της  πως δεν θα υπάρξει βλαστάρι να την γηροκομήσει,  κίνησε για την  Κρήτη, όπου εκεί στο οροπέδιο του σημερινού Λασηθίου, (Λύκτο ονομάζονταν τότε),  γέννησε  τον μέγα Δία! Τον έκρυψε λοιπόν, σε μια απάτητη σπηλιά, πάνω σε ένα βουνό με πυκνή βλάστηση. Στο Δικταίον Άντρο. Υπήρχε όμως κίνδυνος, τα κλάματα  του μωρού,  να γίνουν αντιληπτά  από τον Κρόνο. Γι…