Επιμελώς κρυπτόμενοι

Επιμελώς κρυπτόμενοι

Εκ του αποτελέσματος κρίνονται τα έργα των ανθρώπων. Αλλά και οι πολιτικές των κυβερνήσεων. Η πολιτική τής κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη όσον αφορά τον χώρο του Πολιτισμού και των πολιτών που δραστηριοποιούνται εντός του ολοφάνερο είναι πως δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον. Όχι, «δεν πιάστηκε στα πράσα».

Δεν μπορεί κανείς να πει ότι απλώς δεν είχε σχέδιο. Ή ότι απλώς άργησε. Μετά βεβαιότητας μπορεί να υποστηρίξει ότι δεν είχε γιατί δεν ήθελε να έχει σχέδιο. Δεν ήθελαν να είναι ουσιαστικοί και αποτελεσματικοί.

Σύρθηκαν να αναγγέλλουν μέρα παρά μέρα αποσπασματικά, αναποτελεσματικά μέτρα που αυτοακυρώνονται, μέτρα που αφορούν ολίγους μόνο, προβάλλοντάς τα περισπούδαστα ως μέτρα καθολικής ισχύος και αποδοχής, όπως ισχυρίζονται άλλωστε και φίλιες στην κυβέρνηση δημοσιογραφικές πένες και τηλεοπτικές οθόνες.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ., χρησιμοποιώντας ως όχημα τις επιδόσεις της στο υγειονομικό σκέλος και πατώντας στον εύλογο φόβο των πολιτών, επέβαλε την αναγκαία, σύμφωνα με τους επιστήμονες, απομόνωση. Δεν ξέφυγε όμως από τον πειρασμό να χρησιμοποιήσει μικροπολιτικάντικα αυτήν την απομόνωση για τακτοποίηση παλιών λογαριασμών σε εργασιακά και άλλα ζητήματα για όλες τις κατηγορίες των πολιτών, και βέβαια εις βάρος τους.

Αυτή η «αθέλητη» περισυλλογή των πολιτιστικών δημιουργών λειτούργησε με τον δικό της τρόπο. Με τους όρους δηλαδή που δουλεύει διαρκώς ο/η καλλιτέχνης/ις. Παρατηρώντας τους ανθρώπους και την κοινωνία, συνομιλώντας με το μυαλό και την ψυχή, καταγράφοντας τα γεννήματα του νου και τον αντίκτυπο των ψυχολογικών διεργασιών των άλλων, καταλήγει σε ένα δικό του/της, προσωπικό αφήγημα για το παρόν.

Ταυτόχρονα, οργανώνει και ένα σχέδιο ενόψει του αύριο. Διατυπώνει, παράλληλα, τα αιτήματα προς την εξουσία, με τη φλόγα πάντα και τη διαρκή ανάγκη για δημιουργία που χαρακτηρίζει τον χώρο των καλλιτεχνών. Αυτών των ευαίσθητων ανθρώπων που συχνά η εξουσία λοιδορεί την ευαισθησία τους.

Αλίμονο όμως. Μίζερα η κυβερνητική εξουσία στη χώρα μας, εν μέσω του πανικού και του φόβου, όπως είπαμε, για την ίδια τη ζωή, προσπάθησε να κρυφτεί. Να ξεφύγει από τις υποχρεώσεις της. Και, εντέλει, να παραπλανήσει όσον αφορά τις προθέσεις και τις αποφάσεις της για τους πολίτες και εν προκειμένω τους ανθρώπους του πολιτισμού. Όσο όμως και να προσπαθεί να κρυφτεί τόσο περισσότερο μεγεθύνει (άθελά της) την προσπάθεια εξαπάτησης και χειραγώγησης τοπίου και ανθρώπων στον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών. Έτσι ώστε αυτή η επιχείρηση απάτης να γίνεται ορατή διά γυμνού οφθαλμού.

Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται τόλμη για να πάρει κανείς την ευθύνη να απαντήσει με γενναία μέτρα στις ανάγκες και στα συμφέροντα του συνόλου των ανθρώπων. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει την παντελή ελευθερία από δουλείες και υποχρεώσεις σε συμφέροντα διάφορων μορφών και κατηγοριών. Είναι απαλλαγμένη η κυβέρνηση της Ν.Δ. από δουλείες, ταξίματα και υποχρεώσεις;

Αυτοακυρώνεται λοιπόν καθημερινά παριστάνοντας πως ενδιαφέρεται για τους δημιουργούς. Με μια υπουργό που εμφανίζεται, εν πλήρη συγχύσει, να προσθέτει ψηφίδες σε ένα ψηφιδωτό που απεικονίζει ένα τοπίο ασαφές, όπου ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος βλέπει τις μάταιες ελπίδες του να διαψεύδονται, να μετατρέπονται σε έναν πολτό, σε μια εικόνα που εκδικείται κι αυτούς που πίστεψαν ότι ο Κ. Μητσοτάκης θα μπορούσε να προσφέρει θετικά και βέβαια εκδικείται και όσους δεν τον ψήφισαν.

Εμπαίζουν λοιπόν τους ανθρώπους του πολιτισμού. Θα βρουν όμως μπροστά τους, αργά ή γρήγορα, έναν Αριστοφάνη, έναν Σοφοκλή, έναν Καζαντζάκη κι ακόμα χιλιάδες ελάσσονες και ταπεινούς που διακονούν τον πολιτισμό και θα λάβουν την απάντηση που τους πρέπει.

Όσο κι αν διαβιούν… επιμελώς κρυπτόμενοι.

Πηγή: Η Αυγή