. Του Πάνου Σκουρολιάκου* Η επιστήμη ανέδειξε τη σπουδαιότητά του, ο άνθρωπος όμως διαπίστωσε βιωματικά την σημασία του και το έκανε μέρος της πίστης και της λατρείας του. Το «νεαρόν ύδωρ», το τρεχούμενο καθαρό νερό δηλαδή, καθιέρωσε την ονομασία του ως «νερό» κατά τους βυζαντινούς χρόνους απέναντι στο αρχαιοελληνικό «ύδωρ». Όμως, πριν ακόμα και από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ο άνθρωπος αναγνώρισε τη θεμελιώδη σημαντικότητά του για τον αέναο κύκλο της ζωής, έναν κύκλο σαν κι αυτόν που ακολουθεί το ίδιο το νερό στη φύση. Την εξάτμισή του δηλαδή και ακολούθως τη συμπύκνωσή του, τη μεταφορά της υγρασίας και τέλος την επιστροφή του σαν βροχή, χαλάζι ή χιόνι. Το νερό χρησιμοποιήθηκε ουσιαστικά και συμβολικά για τον καθαρισμό. Του σώματος από την καθημερινή εργασία, της ψυχής από όσα τη βασανίζουν και τελικά από όλα όσα θέλει να απαλλαγεί, για όσα θέλει να ξαναγεννήσει. Αναζητώντας οι πρόγονοί μας την αναγέννηση των Θεαινών κατά την αρχαιότητα, βάπτιζαν τα αγάλματά τους μέσα στο νερό. Συμβολίζοντας την άμεση σχέση νερού, γονιμοποίησης και γέννησης, η θεά Αφροδίτη σύμφωνα με τη μυθολογία αναδύθηκε από τα κύματα. Πανίσχυρος στο δωδεκάθεο ήταν και ο Ποσειδώνας, ενώ η επιστροφή του θεού Απόλλωνα από τη «χώρα των υπερβορείων», όπου ο ήλιος…

Του Πάνου Σκουρολιάκου* Η τρέλα, ως εκφράζουσα ίσως την πιο ακραία ανθρώπινη κατάσταση μετά τον θάνατο, εντυπωσίασε τον άνθρωπο από τα πιο πρώιμα στάδια της εξέλιξής του έως τις ημέρες μας. Το δέος που γεννά ο τρελός, φανερώνει στον καθένα μας μια εικόνα που δεν κατανοούμε και που φοβόμαστε πως θα μπορούσε να είναι και η δική μας. Ο κόσμος της τρέλας δεν μπορεί να βιωθεί, ούτε καν να κατανοηθεί, παρά μόνον από όσους κατέχονται από αυτήν. Ο τρελός λοιπόν γίνεται ένα ξεχωριστό άτομο, σεβαστό και ενίοτε ιερό από τις κοινωνίες. Και ακόμα, γίνεται πρόσωπο επεξεργασίας από την επιστήμη, αλλά και από την τέχνη. Σε όλες τις εποχές η κατάσταση της τρέλας αποτέλεσε βολικό όχημα για την εκδήλωση έμμεσης διαμαρτυρίας απέναντι στην εξουσία. Ο «τρελός της αυλής» έπαιζε κατά τα μεσαιωνικά χρόνια σπουδαίο ρόλο. Κάποιος κατά τεκμήριο απόλυτα σώφρων ρίσκαρε να λέει σκληρές αλήθειες στον βασιλιά διασκεδάζοντας τον. Είναι ο γελωτοποιός που κρύβει την ευφυΐα του στην καμπούρα του, αληθινή ή ψεύτική, στην όποια δυσμορφία του, στην εκφραστική του δεινότητα. Ακόμα, στα προκλητικά πολύχρωμα κοστούμια και τα αστεία καπέλα και κουδουνάκια, σαν αυτά που υποχρεωτικά φορούσαν οι πραγματικοί τρελοί, ώστε να προειδοποιούν τους «κανονικούς» ανθρώπους για την έλευσή τους. Γελωτοποιούς…