Του Πάνου Σκουρολιάκου*    Το θεατρικό δυναμικό της χώρας μας ασκείται σε αισθητικές αναζητήσεις και θεατρικές αναγνώσεις παλαιότερων κειμένων με εξαιρετική επιτυχία. Πλήθος παραστάσεων συνεισφέρουν νέες ματιές σε παλιότερα κείμενα, ελληνικά και ξένα. Μαζί με σημαντικά ευρωπαϊκά κυρίως θεατρικά έργα που φθάνουν έως εμάς από την ελισαβετιανή εποχή, αλλά και παλαιότερες και νεότερες εποχές, υπάρχει και μία σημαντική δεξαμενή ελληνικών κειμένων. Πρωταγωνιστική θέση κατέχει το Κρητικό Θέατρο, αλλά και η μετεξέλιξή του σε Επτανησιακό Θέατρο.  Με την πτώση του Χάνδακα και την κατάληψη της Κρήτης από τους Τούρκους το 1669 η γηγενής πνευματική ελίτ μεταναστεύει στα Επτάνησα. Τα έργα της αποτέλεσαν σχολείο και πρώτη ύλη για τους Επτανήσιους ώστε να οργανώσουν το δικό τους θέατρο. Βεβαίως στον χώρο του Ιονίου Πελάγους υπήρχε από παλαιότερα κάποια θεατρική δραστηριότητα. Παραστάσεις Ιταλών θεατρίνων, όπως ο Αντρέα Μολίνο φαίνεται πως είχαν εμπνεύσει τους ντόπιους δημιουργούς.  Έχουμε λοιπόν την «Ευγένα» του Θεόδωρου Μοντσελέζε στα 1646. Το 1666 άλλωστε κάνει την εμφάνισή του στη Ζάκυνθο και το λαϊκό θεατρικό είδος «Ομιλίες», που αποτελεί ένα κράμα Comedia del Arte και «Θεάτρου του Δρόμου». Να σημειώσουμε πως υπάρχει μια ακόμα ευρύτερη θεατρική δραστηριότητα τα νησιά αυτά. Μαριονέτες, εγγαστρίμυθοι, ταχυδακτυλουργοί, λαϊκές διασκευές λογοτεχνικών έργων, καθώς και πολιτικοί σατιρικοί διάλογοι.…