Του Πάνου Σκουρολιάκου*  Σε πολύ  μεγάλη εκτίμηση είχαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι την Μνήμη. Την  αποκαλούσαν  και Μνημοσύνη. Ήταν σύμφωνα με την μυθολογία κόρη της Γαίας και του Ουρανού και μητέρα των Μουσών.  Των  εννέα  Νυμφών, που  μαλάκωναν τα βάσανα των θνητών με την μουσική  τους που διηύθυνε ο Απόλλων.  Οι Θεοί χάρισαν  στον άνθρωπο  τη Μνήμη λοιπόν, για να δρα καταλυτικά στις δυσκολίες,  χρησιμοποιώντας  την εμπειρία και τη γνώση,  ώστε  να αποφεύγει κανείς   παγίδες και  καταστροφές.  Το όνομα της Μνημοσύνης, φέρει ακόμα και ένας ποταμός. Αυτός,  κυλούσε παράλληλα  με  έναν άλλο ποταμό, τον Λήθη,  που ήταν  ποταμός  του Άδη και  τα νερά του έπιναν οι κατερχόμενοι στον Κάτω Κόσμο για  να ξεχάσουν τα εγκόσμια.  Έχω την εντύπωση πως σήμερα ως κοινωνία, ως πολίτες και ως ατομικές μονάδες ο καθένας και η καθεμιά από μας βρίσκεται  σε εκείνο το μέρος της στεριάς  ανάμεσα στα δυό ποτάμια,  στη  Μνήμη και τη Λήθη,  ενώ  καλούμαστε στις 7 Ιούλη του 2019 να κάνουμε την κρίσιμη επιλογή. Θα διατηρήσουμε στη μνήμη μας όσα ζήσαμε τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια  επιλέγοντας να πιούμε  από  το νερό της Μνήμης ή θα τα ξεχάσουμε όλα δοκιμάζοντας το χωρίς επιστροφή  νερό της Λήθης;  Το διάστημα 2010 έως 2014…