Του Πάνου Σκουρολιάκου* Ποιος είπε ότι οι ποιητές είναι βαρετοί στις εκδρομές; Ότι πλήττεις ταξιδεύοντας μαζί τους; Σας  βεβαιώ  πως  το ταξίδι με τον ποιητή Γιώργο Μαρκόπουλο, είναι πραγματικά υπέροχο.   Αναφέρομαι στην  επιλογή από το συνολικό έργο του:  «Ποιήματα 1968-2010» (Εκδόσεις «Κέδρος»).  Δεν μιλώ βεβαίως ως βιβλιοκριτικός, αλλά μόνον ως συνταξιδιώτης.  Ο Γ.Μ., έχει εκδώσει εννέα ποιητικές συλλογές, ένα πεζό, τέσσερα δοκίμια, και άλλα δύο βιβλία  για   ποιήματα και ποιητές. Το 1996 του απονεμήθηκε το Βραβείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου,  το 1999 και το 2011  το Κρατικό Βραβείο Ποίησης,  ενώ το 2011 πάλι,  τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών από το Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη για το σύνολο του έργου του.   Η εκδρομή ξεκίνησε το 1974, και τίποτα από όλα  αυτά δεν είχε συμβεί τότε. Ο Μαρκόπουλος  ήταν ένας φοιτητής της Ανωτάτης Βιομηχανικής του Πειραιά, που είχε εκδώσει εν μέσω  δικτατορίας και  μεταπολίτευσης δύο ελπιδοφόρες  ποιητικές συλλογές. Τον συνάντησα στο  Θεατρικό Τμήμα της  ΑΣΟΕΕ    όπου φοιτούσα.  Πειραματιζόμασταν  αυτοσχεδιάζοντας  πάνω σε μονόπρακτα του εικονοκλάστη συγγραφέα  Γιώργου Μανιώτη. Δυστυχώς το Θεατρικό μας δεν  ευτύχησε. Διαλυθήκαμε, αλλά εγώ είχα αποκτήσει έναν φίλο με τον οποίο συζητούσαμε στα παγκάκια του Πεδίου του Άρεως και της πλατείας Βικτωρίας όπου ο Γιώργος…