Ούτε ο Αριστοφάνης δεν το φαντάστηκε!

07.12.2013

Ούτε ο ευφάνταστος Αριστοφάνης δεν είχε συλλάβει κάτι σαν αυτό πού ζούμε σήμερα στην Ελλάδα!

Ο μέγιστος των κωμωδιογράφων σκαρφίστηκε για την εποχή του, τα πιο απίθανα πράγματα. Και τα έκανε υποθέσεις των κωμωδιών του. Στη «Λυσιστράτη», βάζει τις γυναίκες -το απόλυτο τίποτα της εποχής του δηλαδή- να κηρύσσουν σεξουαλική απεργία, προκειμένου να πείσουν τους άνδρες να σταματήσουν τον πόλεμο. Καταλαμβάνουν μάλιστα προς τούτο και την Ακρόπολη των Αθηνών μαζί με το θησαυροφυλάκιο της πόλης, καθότι η έλλειψις χρημάτων συνεπάγεται στάση πολεμικών εξοπλισμών και φονικού εμπορίου. Στις «Θεσμοφοριάζουσες», κηρύσσει ένα είδος πρωτόγονου κομμουνισμού, προκειμένου οι πολίτες να απολαμβάνουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους και να προσφέρουν ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Για να το πετύχει, βάζει τις γυναίκες να μασκαρεύονται άνδρες, να πιάνουν πόστο στην Εκκλησία του Δήμου και να νομοθετούν αναλόγως. Ασύλληπτες τρέλες για το 411 π.Χ.!

Ο κωμωδιογράφος στην εποχή του τα είχε βάλει και με τον βυρσοδέψη στο επάγγελμα Κλέωνα. Τον γνωστό φαύλο και δημαγωγό πολιτικό και στρατιωτικό ο οποίος οδηγούσε τη χώρα σε καταστροφή, μιας και ήδη η Αθήνα βρισκόταν στον έβδομο χρόνο του Πελοποννησιακού Πολέμου. Σκέφθηκε λοιπόν ο ποιητής, πως για να χτυπήσεις έναν φαύλο, πρέπει να ανακαλύψεις έναν άλλον, φαυλότερο. Δημιουργεί στους «Ιππής» έναν αχρείο αγράμματο και φαυλότατο αλλαντοπώλη, τον «κατεβάζει» στην πολιτική κονίστρα, όπου ο χυδαίος αλλαντοπώλης νικά τον βυρσοδέψη. Η προσπάθεια είχε αίσιο τέλος. Ο δημαγωγός Κλέων δεν κυβερνά πια. Κυβερνά όμως ένας φαυλότερος!…

Εμείς, όλα αυτά τα χρόνια, ζούμε μια διαρκή αναπαραγωγή των «Ιππέων» στα καθ’ ημάς. Μια συνεχή εναλλαγή της φαυλότητας μπρος στα μάτια μας εξελίσσεται. Νομιμοποιούμε δε με την ψήφο μας πότε τον έναν και πότε τον άλλον φαύλο. Αγωνιζόμαστε να αποφύγουμε τα κακά, φέρνοντας άλλα, χειρότερα. Έχουμε αποδεχθεί σαν λαός το πλαίσιο εντός του οποίου παίζεται το παιχνίδι. Άσπρο – μαύρο. Τίποτα άλλο.

Στους «Ιππείς» υπάρχει και ο «Δήμος». Ο λαός δηλαδή. Παρουσιάζεται εδώ σαν ένας αδύναμος γέρος, πάνω στον οποίο ο φαύλος Κλέων ασκεί την απόλυτη εξουσία. Τον καλοπιάνει, τον εθίζει στην ευκολία, τον ξεγελάει και τον γεμίζει ψευτιές και συκοφαντίες. Όταν εμφανίζεται ο αλλαντοπώλης ανταγωνιστής του, σέρνονται και οι δύο στην πόρτα του Δήμου και του τάζουν λαγούς με περιτραχήλια. Ο Δήμος διαλέγει έναν από τους δύο. Για να βρεθεί -σύμφωνα με τη δική μας εμπειρία πια- στην ίδια άχαρη θέση να διαλέξει μετά από λίγο καιρό τον φαύλο που απέρριψε στην προηγούμενη εκλογή του.

Κι εμείς. Πάντα σε τούτον τον τόπο δεν αποφασίζαμε για το καλύτερο. Απλώς τιμωρούσαμε το χειρότερο εκείνης της στιγμής. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως υπάρχει και μια άλλη, τρίτη λύση…

Όμως αξία έχει το ότι αυτό που μας συνέβη όλα αυτά τα χρόνια δεν μπόρεσε να το συλλάβει ο νους του πιο ευφάνταστου, του πιο ακραίου σε ουτοπικές συλλήψεις συγγραφέα. Στα καθ’ ημάς, λοιπόν, συνέβη το ασύλληπτο που ούτε ο Αριστοφάνης σκέφθηκε. Αφού απέτυχαν και ο βυρσοδέψης, και ο αλλαντοπώλης της δικής μας εποχής, ενώνουν τις φαυλότητές τους προβάλλοντας ως η μοναδική λύση απέναντι στο «τέλος του κόσμου»! Ο φαύλος και ο φαυλότατος συνασπίσθηκαν και χαϊδεύουν τον Δήμο, τον λαό, προσφέροντάς του μαγικούς παραδείσους στα λόγια, πόνο και δάκρυα στην πράξη.

Η διέξοδος; Όχι, δεν θα προτείνω μια λύση «σοσιαλιστικού ρεαλισμού» από κάποιο άλλο θεατρικό έργο. Και υπάρχουν πολλά που θα μπορούσα να προτείνω. Αυτό το «έργο» που βιώνουμε δεν θα έχει «happy end» έτσι εύκολα. Εδώ θα πρέπει ατομικά ο καθένας και όλοι μαζί συλλογικά σαν κυρίαρχος λαός να σχεδιάσουμε και να επιφέρουμε το τέλος του δράματος. Η κάθαρση θα έρθει αν εμείς το φροντίσουμε. Λύσεις πολλές υπάρχουν. Οι πιο ελκυστικές είναι δύο. Πρώτη, η ως διά μαγείας αλλαγή του τοπίου μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεών μας, καθώς τις παρακολουθούμε από τον καναπέ, πλάι στο μαγκάλι μας. Μια αλλαγή που θα έρθει από μόνη της, σαν ένα «κλικ» στο tv control μας. Δηλαδή δεν θα έρθει ποτέ… Η δεύτερη, να αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν, εμπιστευόμενοι τους δύο συνασπισμένους πια φαύλους, απολαμβάνοντας την ολοκληρωτική καταστροφή μας.

Πέρα από αυτές τις δύο δημοφιλείς (σύμφωνα με τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης) λύσεις, υπάρχει και μια τρίτη.

Αυτό που ονομάζουν «το τέλος του κόσμου». Ή αλλιώς, μια νέα, επίπονη, έντιμη και ελπιδοφόρα αρχή…

source:http://www.avgi.gr/article/1445141/oute-o-aristofanis-den-to-fantastike-