Ο Θέμης που δεν είναι πυροτέχνημα

 

  • 14.09.2013

Στο Φεστιβάλ Βενετίας, στη διάσημη Μόστρα, ένας Έλληνας ηθοποιός, απέσπασε το βραβείο Volpi, για την καλύτερη ανδρική ερμηνεία, με τη συμμετοχή του στην ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά «Miss Violence». Ο Θέμης Πάνου. Ο Θέμης της συντεχνίας μας. Ο φίλος και συνοδοιπόρος στα πολιτικοκοινωνικά των νεανικών μας χρόνων.

Ο Θέμης που δεν είναι πυροτέχνημα! Που τόσα χρόνια επέμενε με πείσμα στον δύσκολο και μοναχικό δρόμο του ήθους, της σκληρής δουλειάς, των ακριβών επιλογών και του οράματος. Δεν γλίστρησε ποτέ στα εύκολα. Δεν ακολούθησε την πεπατημένη λόγω της ανάγκης για επιβίωση όπως κάναμε πολλοί. Έμεινε ιεραποστολικά να μάχεται εντός Θεάτρου με όρους επαχθείς. Προερχόμενος από τη θεατρομάνα ομογένεια της Κωνσταντινούπολης, σπούδασε Θέατρο στη Δραματική Σχολή «Ε. Χατζίκου» και στη συνέχεια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διεύρυνε τους ορίζοντές του και βάθυνε και την εργασία του όσον αφορά την υποκριτική.

Να λοιπόν το παράδειγμα. Κατ’ αρχήν σε όλα τα παιδιά που έρχονται να σπουδάσουν και στη συνέχεια να υπηρετήσουν το Θέατρο. Φιλαράκια βλέπετε; Δεν υπάρχει μόνο το life style. Δεν θριαμβεύει μόνο η σαβούρα. Δεν είναι παντοδύναμα τα «κολλητιλήκια». Δεν χρειάζεται να «δώσεις» για να απολαύσεις. Το μόνο που χρειάζεται να δώσεις (χωρίς εισαγωγικά), είναι την ψυχή σου στο Θέατρο. Και μαζί μ’ αυτήν τις σωματικές δυνάμεις σου, τον χρόνο σου, τα ενδιαφέροντά σου, την οικογενειακή σου γαλήνη, τη διαρκή μόρφωση και επιμόρφωσή σου, και ακόμα την αξιοπρεπή συμπεριφορά σου, την καλή καρδιά, και τη φροντίδα σου για τον ομότεχνο πάνω στο σανίδι. Για τον τεχνικό πίσω από την κουίντα. Για την ταμία και την ταξιθέτρια του θεάτρου. Για σύμπασα τη Συντεχνία του Θεάτρου, έτσι ώστε όλοι μαζί να δίνουμε το καλύτερο κομμάτι της ύπαρξής μας για την παράσταση, δηλαδή για τον θεατή.

Να κάνουμε ένα θέατρο που συντροφεύει τον συνάνθρωπο. Που του δίνει αμβροσία και νέκταρ για την ψυχή και τον νου του. Ένα Θέατρο που θα τον παρηγορεί και θα τον κινητοποιεί.

Δεν έχω καμία εξουσιοδότηση να μιλάω εκ μέρους του Θέμη. Προσωπική μου αίσθηση απλώς είναι πως σε ένα τέτοιο περιβάλλον κινείται και για ένα τέτοιο Θέατρο πασχίζει.

Ας δούμε την επιβράβευσή του και σαν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για όλους εμάς. Για την ελληνική κοινωνία. Για την άθλια αυτή περίοδο που ζούμε. Ίσως είναι ένα σήμα για το πώς θα την αντιμετωπίσουμε. Με ημίμετρα; Με πειθήνιες συμπεριφορές, «γιατί είναι δύσκολα τα πράγματα»; Με την εύκολη και βολική αναχώρησή μας στην αγκαλιά του καναπέ ώστε κάποιοι άλλοι να μας βγάλουν από το τέλμα; Θα γλιστράμε στα καταστροφικά εύκολα, παριστάνοντας τους ορθολογιστές; Τους πρόθυμους (πολυπληθείς) κομπάρσους στις σκηνές όπου οι (ολίγοι) πρωταγωνιστές όλο και μας στερούν την παρουσία μας; Ή θα υπερασπίσουμε τα οράματά μας με πείσμα, γενναιότητα, επιμονή και πίστη στο δίκιο;

Οι «πρωταγωνιστές» μας θέλουν πειθήνιους κομπάρσους. Εμείς πρέπει να διεκδικήσουμε την παρουσία μας στη δική μας Σκηνή. Αυτοί, ας πάνε να παίξουν στη μικρή, δική τους που τους αναλογεί. Και αν επιμένουμε, εδώ στη μεγάλη σκηνή της κοινωνίας, όχι μόνο θα τα καταφέρουμε, αλλά θα πάρουμε και βραβείο!

(Θέμη , δεν μπορούσα να μην μπλέξω και τα … πολιτικοκοινωνικά μου… Α! να μην το ξεχάσω: Σε ευχαριστούμε!)

source:http://www.avgi.gr/article/935264/o-themis-pou-den-einai-purotexnima