Αποχαιρετούμε με θλίψη τον Αντώνη Παπαδόπουλο, έναν σημαντικό άνθρωπο του κινηματογράφου. Με την πλούσια δραστηριότητά του έκανε το αδύνατο δυνατό. Αναλαμβάνοντας το μικρό περιφερειακό φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στη Δράμα, το εκτόξευσε σε σπουδαίο διεθνές φεστιβάλ, το οποίο όλοι θαυμάζουν και σέβονται. Δούλεψε επί τριάντα χρόνια με φαντασία, συνέπεια και αυταπάρνηση, ώστε να παραδώσει έναν πολιτιστικό θεσμό που όλοι στην Ελλάδα καμαρώνουμε. Το κενό που αφήνει ο Αντώνης Παπαδόπουλος είναι δυσαναπλήρωτο. Η κληρονομιά του όμως είναι δυνατή. Χρέος των κινηματογραφιστών, της πολιτείας και της πόλης της Δράμας, είναι να συνεχίσουν να εξελίσσουν το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, σαν ο Αντώνης να είναι πάντα παρών.

Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου βρίσκει το Θέατρο και τους ανθρώπους του σε δεινή θέση. Η πανδημία του ιού που ταλανίζει την ανθρωπότητα και απομόνωσε τους ανθρώπους στους ιδιωτικούς τους χώρους, τους στέρησε και την απόλαυση της τέχνης του Θεάτρου που εδώ και χιλιάδες χρόνια αδιαλείπτως τους συντροφεύει. Η συντεχνία του Θεάτρου παρακολουθεί, ως ευαίσθητος δέκτης καταγράφει και είναι σίγουρο, πως όταν όλη αυτή η παράνοια τελειώσει θα αποδώσει ακριβούς θεατρικούς καρπούς σε γεμάτα θέατρα. Τότε που θα μπορούμε ξανά να συνυπάρχουμε στις θεατρικές αίθουσες, τις πλατείες, τα σχολεία, παντού όπου οι άνθρωποι συνυπάρχουν, συνδημιουργούν και συζούν. Καλή δύναμη στο Θέατρο και τους ανθρώπους του, πάνω και κάτω από τη Σκηνή.

Αθήνα, Σάμος, Χίος, Μόσχα, Παρίσι… η «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» έφυγε τα ξημερώματα για το τελευταίο της ταξίδι, πλήρης ημερών. Τα αριστουργήματα που μας χάρισε διαβάστηκαν και θα διαβάζονται από μικρούς και μεγάλους, με την ίδια απόλαυση, σε πάνω από 20 γλώσσες. Η Άλκη Ζέη φώτισε τις σκοτεινές περιόδους της ιστορίας μας: Μεταξάς, Κατοχή, εξορία με την απαράμιλλη πένα της και ταυτόχρονα αφηγήθηκε στο παιδί μέσα μας τα ωραιότερα παραμύθια.