Πολύς θόρυβος έγινε την περασμένη εβδομάδα, για τις εργασί­ες που γίνονται στην Ακρόπολη των Αθηνών, όπου οι διαδρομές γύρω από τον ναό του Παρθενώνος καλύπτονται με κάποιο υλικό ομαλοποιώ­ντας την πρόσβαση. Στον τίτλο του έργου, αναφέρεται πως το έργο αυτό έγινε πρωτίστως για την άνετη πρόσβαση ατόμων με κινητική αναπηρία, στο εμβληματικό αυτό μνημείο της ανθρωπότητας.

Αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, επισκευθήκαμε την Δευτέρα 3 Νοεμβρίου τον χώρο ώστε να έχουμε άμεση εικόνα και πληροφόρηση. Εκεί λοιπόν, είχαμε αναλυτική παρουσίαση του θέματος από τον καθηγητή κ. Μανώ­λη Κορρέ. Προφανώς, ως βουλευτές και πολιτικά στελέχη δεν αμφισβη­τούμε την επιστήμη και τους θεράποντες της. Όμως προσωπικά, ερώτησα τον κ. Κορρέ, δύο πράγματα. Πρώτον, γιατί πριν την έναρξη των εργασιών, δεν έγινε κάποιο συνέδριο, ημερί­δα ή ότι άλλο, ώστε πλην του ιδίου, τον οποίο σεβόμαστε και άλλοι επιστήμονες να κατα­θέσουν τις απόψεις τους. Μου απάντησε πως κάτι τέτοιο έγινε προ εικοσαετίας και τώρα βαδίζουν βάσει εκείνων των αποφάσεων. Το Δεύτερο που ερώτησα ήταν γιατί, αφού στον τίτλο του έργου αναφέρεται πως αυτό γίνεται για την διευκόλυνση των αναπήρων, δεν ζητή­θηκε η συνεργασία, η γνώμη έστω του οργα­νωμένου αναπηρικού κινήματος στην Ελλά­δα. Η απάντηση και εδώ, ήταν πως βαδίζουν με το σχετικό υλικό για τους ανάπηρους που υπήρχε πάλι προ εικοσαετίας.

Δεν είμαι ούτε αρχαιολόγος ούτε μηχανικός. Δεν μπορώ να έχω προσω­πική, τεκμηριωμένη επιστημονική άποψη επί του θέματος. Αν θα έλεγα κάτι, θα ήταν πως αυτό που είδα εγώ: Αισθητικά δεν ταιριάζει με το τερά­στιο πολιτισμικό φορτίο του χώρου.

Όμως με προσοχή, ακούω και άλλες φωνές. Ηχηρή ήταν αυτές τις μέρες, η παρέμβαση του κ. Τάσου Τανούλα (στη LiFO). Ο κ. Τανούλας υπήρ­ξε από το 1977, βοηθός ενός σπουδαίου αρχαιολόγου, του αείμνηστου Γιάννη Τραυλού στον οποίο είχε ανατεθεί το έργο, εν όψει των αναστη­λωτικών έργων τα οποία προγραμματίζονταν. Ο κ. Τανούλας, μίλησε για τις παρεμβάσεις που έγιναν σε αυτήν την κατεύθυνση, στα σαράντα χρό­νια που εργάσθηκε στην Ακρόπολη. Μας πληροφορεί πως «Στον Τραυ­λό οφείλεται η σύλληψη του όλου εγχειρήματος με σταθερό κριτήριο την αισθητική προσαρμογή στο περιβάλλον έδαφος αλλά και την δυνατότη­τα εύκολης και πλήρους αφαίρεσης της κατασκευής. Οι φυσικές κοιλό­τητες του βράχου γεμίστηκαν με αμμοχάλικο, η τελική διάστρωση έγινε λεπτή, χωρίς οπλισμό, με κονίαμα που περιείχε αδρανή διαφόρων μεγε­θών, τσιμέντο και άφθονο ασβέστη, που θα εξασφάλιζε, στο μέλλον, την εύκολη θραύση και αφαίρεση του υλικού». Παραθέτει και άλλα διαφω­τιστικά, καθώς και λεπτομέρειες για το όλο εγχείρημα, για να καταλήξει πως : «Οι διαστρώσεις που πραγματοποιούνται σήμερα στην Ακρόπο­λη δεν έχουν τίποτε κοινό με την επέμβαση που συνέλαβε και παρέδω­σε ο Τραυλός». Συνεχίζοντας, λέει πως η έκταση και ο όγκος της κατα­σκευής, είναι ασύγκριτα μεγαλύτερα. Σημειώνει ακόμα, πως «καλύπτε­ται όλη η επιφάνεια του αρχαίου δρόμου, και τα όρια της νέας κατασκευ­ής περιβάλλουν ασφυκτικά το περίγραμμα λαξευμάτων από μνημεία της αρχαιότητας».

Δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε την ορθότητα των απόψεων σημα­ντικών επιστημόνων. Όμως παραθέτω και ελάχιστο μέρος της αντίθε­της άποψης ενός επιστήμονα που αφιέρωσε δεκαετίες από τη ζωή του, όπως και ο κ. Κορρές άλλωστε στον χώρο της Ακρόπολης, για να κατα­δειχθεί, πως δεν υπάρχει ομοφωνία των επιστημόνων, σε αυτό το σπου­δαίο θέμα. Γι’ αυτό θα έπρεπε το Υπουργείο Πολιτισμού, η κυβέρνηση, να είχαν φροντίσει ώστε να κατατεθούν και άλλες απόψεις, να υπάρξει διάλογος και να φθάσουμε σε εκείνη τη λύση που θα είχε φανεί ως ενδε­δειγμένη, μετά την βάσανο της αντιπαράθεσης και με άλλες λύσεις. Πιθα­νόν να είχε προτιμηθεί και μία συνθετική λύση. Οι συνθέσεις άλλωστε, κάνουν καλό και στην επιστήμη και την δημοκρατία.

Πηγή: Κυριακάτικη Kontranews