(Θεατρική παράσταση το έτος 1948 ! σε αυτοσχέδια σκηνή στο προαύλιο της  εκκλησίας Αγ.Νικολάου στην Πύλη Τρικάλων )  Οι παραστάσεις των διασκευών του «Πανάρετου», ρίζωσαν σε πολλά μέρη. Δίνονταν κάθε χρόνο μέσα από μια τελετουργία όπου άρχιζε με την έναρξη των προβών γύρω στα Χριστούγεννα και κατέληγε στην παρουσίαση την εποχή της αποκριάς. Του Πάνου Σκουρολιάκου*   Η ενασχόληση με έργα τέχνης, πριν ακόμα περάσει στην κυρίαρχη ευθύνη των κατ’ επάγγελμα δημιουργών, αποτέλεσε το πεδίο καλλιτεχνικής δράσης της ίδιας της κοινωνίας και των ανθρώπων που συγκροτούσαν συλλογικότητες φυλετικές, πολιτισμικές, επαγγελματικές κ.λπ. Αυτήν τη λυτρωτική ενασχόληση συνέχισαν οι κοινωνικές ομάδες και μετά τη συγκρότηση των καλλιτεχνικών συντεχνιών που κατ΄ αποκλειστικότητα παράγουν καλλιτεχνικό έργο. Χτιστάδες, μελισσοκόμοι και εποχιακοί εργάτες γης από την Ήπειρο για παράδειγμα, κατά τον 19ο αιώνα ασχολήθηκαν με το θέατρο και το μεταλαμπάδευσαν από τα νησιά του Ιονίου στη Δυτική Ελλάδα. Στην Ήπειρο δηλαδή, τη Δυτική Ρούμελη και έως και το Φανάρι Καρδίτσας. Με την πτώση της Κρήτης στους Οθωμανούς, λόγιοι κρητικοί κατέφυγαν στα Ιόνια Νησιά που ήταν υπό την κυριαρχία της Γαληνοτάτης Ενετικής Δημοκρατίας, φέρνοντας μαζί και τον πνευματικό τους πλούτο. Κορυφαία ανάμεσα σε άλλα πολλά δημιουργήματα του Κρητικού Θεάτρου και η τραγωδία «Ερωφίλη» του Γεωργίου Χορτάτζη, γραμμένη…