Δεν μπορούσε ποτέ ο απλός λαός να εκφράσει προς στην εξουσία αυτό που ακριβώς ένιωθε. Τα αιτήματα, παράπονα και επισημάνσεις έπρεπε να εκτεθούν με διαφορετικό τρόπο και από ένα διαφορετικό πρόσωπο. Κάποιον που κινείται στην περιοχή του μη κανονικού. Που μπορεί, λόγω ακριβώς της μη κανονικότητάς του, να πει και «μια κουβέντα παραπάνω». Μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να εκθέσει τα κουσούρια, τα λάθη και τις αστοχίες του αφέντη. Και έναν τρελό μπορεί κανείς να μην τον πάρει στα σοβαρά ή… και να τον πάρει.

Συν τω χρόνω, αυτός ο «τρελός», άφησε πίσω του τα λαϊκά δρώμενα, μέσα από τα οποία γεννήθηκε και στα οποία πρωταγωνίστησε και αναβαθμίσθηκε, αποκτώντας ακόμα και θεσμική θέση και ισχύ. Ο «τρελός της Αυλής» έγινε μέλος του Βασιλικού Οίκου! Προπάτορές του υπήρξαν οι γελωτοποιοί – νάνοι της αρχαιότητας και οι γελωτοποιοί των κελτικών θρύλων. Όλοι τους αναλάμβαναν το δύσκολο έργο τής διά του πλαγίου τρόπου υπεράσπισης των λαϊκών αιτημάτων απέναντι σε βασιλείς και αφεντάδες.

(more…)