Του Πάνου Σκουρολιάκου* Η τρέλα, ως εκφράζουσα ίσως την πιο ακραία ανθρώπινη κατάσταση μετά τον θάνατο, εντυπωσίασε τον άνθρωπο από τα πιο πρώιμα στάδια της εξέλιξής του έως τις ημέρες μας. Το δέος που γεννά ο τρελός, φανερώνει στον καθένα μας μια εικόνα που δεν κατανοούμε και που φοβόμαστε πως θα μπορούσε να είναι και η δική μας. Ο κόσμος της τρέλας δεν μπορεί να βιωθεί, ούτε καν να κατανοηθεί, παρά μόνον από όσους κατέχονται από αυτήν. Ο τρελός λοιπόν γίνεται ένα ξεχωριστό άτομο, σεβαστό και ενίοτε ιερό από τις κοινωνίες. Και ακόμα, γίνεται πρόσωπο επεξεργασίας από την επιστήμη, αλλά και από την τέχνη. Σε όλες τις εποχές η κατάσταση της τρέλας αποτέλεσε βολικό όχημα για την εκδήλωση έμμεσης διαμαρτυρίας απέναντι στην εξουσία. Ο «τρελός της αυλής» έπαιζε κατά τα μεσαιωνικά χρόνια σπουδαίο ρόλο. Κάποιος κατά τεκμήριο απόλυτα σώφρων ρίσκαρε να λέει σκληρές αλήθειες στον βασιλιά διασκεδάζοντας τον. Είναι ο γελωτοποιός που κρύβει την ευφυΐα του στην καμπούρα του, αληθινή ή ψεύτική, στην όποια δυσμορφία του, στην εκφραστική του δεινότητα. Ακόμα, στα προκλητικά πολύχρωμα κοστούμια και τα αστεία καπέλα και κουδουνάκια, σαν αυτά που υποχρεωτικά φορούσαν οι πραγματικοί τρελοί, ώστε να προειδοποιούν τους «κανονικούς» ανθρώπους για την έλευσή τους. Γελωτοποιούς…