Του Πάνου Σκουρολιάκου *   Η διαχείριση του πολιτιστικού προϊόντος είναι το ίδιο σημαντική με την παραγωγή αυτού του προϊόντος. Το πώς φτάνουν οι νέες δημιουργίες αλλά και το πολιτιστικό απόθεμα μιας χώρας στο κοινό, γηγενείς και επισκέπτες, είναι κάτι το οποίο απαιτεί επιστημοσύνη, έμπνευση και σκληρή δουλειά. Οι καθ' ύλην αρμόδιοι κρατικοί και κυβερνητικοί παράγοντες έχουν ταυτόχρονα να επιλύσουν θέματα στρεβλώσεων, κακών χειρισμών της καθημερινότητας ή του παρελθόντος, να επιλύσουν προβλήματα που έχουν να κάνουν με τον ανθρώπινο παράγοντα, έως ζητήματα που αφορούν την ασφάλεια των έργων τέχνης, την καλλιτεχνική παιδεία και τις καινοτόμες ιδέες που πρέπει να υλοποιούνται σε εποχές που οι νέες ιδέες και οι τεχνολογίες παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην καθημερινή ζωή και την εξέλιξη των πάντων. Δυστυχώς η μεγάλη πλειονότητα των καλλιτεχνών - δημιουργών αντιμετωπίζονται από τις κυβερνήσεις ωσάν αλλόκοτα πλάσματα που μπορούν να τραφούν από το χειροκρότημα και έναν καλό λόγο. Για τα προς το ζην θα πρέπει να κάνουν μια άλλη δουλειά, «κανονική», ιδιαιτέρως οι νέοι και πρωτοεμφανιζόμενοι. Παρατηρούμε πως οι δυσμενείς εργασιακές και άλλες κοινωνικές ρυθμίσεις δοκιμάζονται πρωτίστως στους χώρους εργασίας των καλλιτεχνών. Το αναιμικό και σε πολλές περιπτώσεις ανύπαρκτο συνδικαλιστικό κίνημα καταρρέει σαν χάρτινος πύργος στην πρώτη εργοδοτική επίθεση. Υπάρχει μια υπερπληθώρα…