Ο Ρουσσώ, οι ηθοποιοί και ο Β. Σόιμπλε (ΑΥΓΗ 23.09.2017)
Τι να περιμένει κανείς από κάποιους των οποίων οι ιδεολογικές αφετηρίες έχουν αναφορά σε ατυχείς φρονώ στιγμές σπουδαίων φιλοσόφων, οι οποίοι ήσαν υπερήφανοι γιατί στην τάδε ή την δείνα πόλη, δεν αγαπούν την κωμωδία! Του Πάνου Σκουρολιάκου* Αντλώντας ο καθείς από τη δεξαμενή των θεωρητικών κειμένων αλλά και της πρακτικής εμπειρίας που τον συντροφεύουν στον βίο του, κάνει συνδέσεις και αναγωγές αλματώδεις κάποιες φορές, στην προσπάθεια να αντιμετωπίσει την σκληρή πραγματικότητα του παρόντος χρόνου. Έτσι λοιπόν, σε αυτήν την περιοχή της Ιστορίας που ταχθήκαμε να διασχίσουμε, αντιμετωπίζουμε πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα πολλές φορές με τρόπο που ίσως ξαφνιάζει. Ζώντας την περιπέτεια της πρόσφατης κρίσης και τον τρόπο που φίλοι και εταίροι μας αντιμετώπισαν, βρίσκω στον προτεσταντικό τρόπο που ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανκ Σόιμπλε, αλλά και μία ολόκληρη ελίτ, διαχειρίστηκαν την προσπάθεια της χώρας να ορθοποδήσει. Θεωρώ πως υπάρχουν πολλές ομοιότητες με τον τρόπο που αντιμετωπίσθηκαν κατά τον 18ο αι. οι θεατρίνοι, με βάση τις απόψεις εκείνων των εκκλησιαστικών ανδρών (Ιωάννη Καλβίνου και Μαρτίνου Λούθηρου) από τους οποίους εμπνέεται ο συγκεκριμένος Γερμανός πολιτικός και όχι μόνον αυτός... Παρατηρώντας το στυφό του χαμόγελο αλλά κυρίως την επιμονή του στην αμφισβήτηση της ποιότητας και αξιοπρέπειας του ελληνικού πολιτικού κόσμου συλλήβδην και βεβαίως…