Του Πάνου Σκουρολιάκου   Ευλογημένοι άνθρωποι οι καλλιτέχνες,  δημιουργοί και ερμηνευτές. Γράφουν στίχους, τραγούδια, σενάρια και τραγουδούν, παίζουν,  γεμίζουν αγαλλίαση τα μάτια, τα αυτιά, τις ψυχές.  Και οι θαυμαστές  τους ανταμείβουν με το χειροκρότημα και  τον οβολό τους. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Στα νεότερα χρόνια όμως,  η επιστήμη έφηύρε  συσκευές που αιχμαλωτίζουν τον ήχο, τη φωνή, την εικόνα, έτσι ώστε ανά πάσα στιγμή και απόντος του δημιουργού, ο θαυμαστής του  να μπορεί να τον ακούει και να τον βλέπει.  Και σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να τον χειροκροτήσει,  δεν μπορεί όμως  να του καταβάλει τον οβολό του,  ενέργεια απαραίτητη για τον βιοπορισμό του δημιουργού ή ερμηνευτή.  Το πρόβλημα (ή η αδικία),  δεν βρίσκεται σε όσους απολαμβάνουν το αγαθό της δημιουργίας ιδιωτικά, αλλά στις περιπτώσεις εκείνες όπου το εν λόγω αγαθό, χρησιμοποιείται για επαγγελματικούς – εμπορικούς σκοπούς.   Αν για παράδειγμα παίζει κάποιος στο ουζερί του μουσική, οφείλει  να πληρώνει ένα κάποιο ποσό γι’  αυτόν που την έγραψε ή την ερμήνευσε. Ουδείς   διαφωνεί με αυτό.  Προέκυψαν έτσι  τα πνευματικά δικαιώματα για τους δημιουργούς των έργων τέχνης και τα συγγενικά για τους ερμηνευτές αυτών των έργων.   Κάποιος όμως θα πρέπει να ασχοληθεί με την συγκέντρωση και απόδοση των χρημάτων. Να χαρτογραφήσει τους χώρους που…