Γράφει ο Πάνος Σκουρολιάκος*   Η  μεταγραφή θεατρικού υλικού από τον φυσικό του χώρο, δηλαδή το σανίδι της σκηνής σε άλλες μορφές, είναι μια παλιά υπόθεση. Πριν γίνει εύκολη η καταγραφή της εικόνας,  διασώθηκαν ηχητικά, πάρα πολλά διαμάντια του θεατρικού λόγου, αλλά και των τραγουδιών και της μουσικής που αποτελούσαν οργανικό  μέρος των  παραστάσεων.  Το είδος της μουσικής και των  τραγουδιών  αυτών,  έρχονται  από την εποχή της δημιουργίας του νεώτερου Ελληνικού κράτους. Με την  γέννηση της  «ευρωπαϊκής» ελληνικής μουσικής, σε αντιδιαστολή με την  παραδοσιακή μουσική και το δημοτικό τραγούδι. Θεατρική τους αφετηρία, το κωμειδύλλιο που ήταν μια   ψεύτικη  θεατρική «ελληνικότητα». Είναι οι πρώτες απόπειρες καλλιέπειας της συλλογικής μας  εικόνας. Τα ήθη, οι μουσικές, οι συμπεριφορές, δεν παρουσιάζονται όπως πραγματικά είναι, αλλά όπως τα ήθελαν οι δημιουργοί τους, επί τω ευρωπαϊκότερον! Απόηχος αυτής της τάσης, είναι κάποιες παλιές ελληνικές ταινίας «φουστανέλας» όπου αυτή η καλλιέπεια υπάρχει στο λόγο, στο ντεκόρ, στα ήθη που αναπαριστώνται, ακόμα και στη μουσική. Βλέπουμε να χορεύουν οι ήρωες της ταινίας στο πανηγύρι του χωριού με τις κάτασπρες φουστανέλες τους, και αυτό που ακούμε είναι πολλές φορές  τσάμικα και καλαματιανά, παιγμένα από  ευρωπαϊκή ορχήστρα με  την ανάλογη μουσική αισθητική. Παρ όλα αυτά, πολλά τραγούδια των κωμειδυλλίων,  έγιναν…