Και το θέατρο ως ανδρική υπόθεση ξεκίνησε. Από τα Ελευσίνια Μυστήρια έως τους αρχαίους τραγικούς ποιητές και από εκεί έως σήμερα. Οι ρόλοι που έγραψαν οι Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης, αλλά και ο μέγιστος κωμικός ποιητής Αριστοφάνης, ήταν γραμμένοι για άνδρες ηθοποιούς. Η γυναίκα δεν είχε θέση στη θεατρική διαδικασία. Υπήρχε ως ρόλος, ως ηρωίδα, όχι όμως ως φυσικό πρόσωπο. Άνδρες ηθοποιοί ερμηνεύουν τους γυναικείους χαρακτήρες και στο θέατρο της Κίνας, της Ιαπωνίας, ακόμα και στην εποχή του Ελισαβετιανού θεάτρου. Την Ιουλιέτα του Σαίξπηρ, αλλά και όλες τις άλλες ηρωίδες του, ερμήνευαν νεαρά αγόρια. Κοινωνικά η γυναίκα είχε κρατηθεί εκτός θεάτρου λοιπόν. Υποχρέωση των ανδρών που ερμήνευαν τους γυναικείους ρόλους ήταν να μην μιμηθούν εξωτερικά χαρακτηριστικά της γυναικείας φύσης, αλλά να αναδείξουν τον ψυχισμό, τον χαρακτήρα και τη συγκρότηση του γυναικείου ρόλου. Ακόμα και σε περιπτώσεις κωμικών γυναικείων ρόλων, αν ο ηθοποιός (ακόμη και σήμερα) μείνει σε εξωτερικά χαρακτηριστικά και «μικρογνωρίσματα» γυναικεία, έχει αδικήσει τον ρόλο, τον συγγραφέα και τον εαυτό του πάνω στη σκηνή. Φυσικό είναι ηθοποιοί με εξειδίκευση στους γυναικείους ρόλους να ξεχωρίσουν για τη δεινότητά τους να παριστάνουν στο σανίδι γυναίκες παρασύροντας τον θεατή στην ουσία του ρόλου, ώστε να ξεχνά κανείς αν βλέπει άνδρα ή γυναίκα…