Δεν έχω ακριβή στατιστικά στοιχεία, αλλά νομίζω ότι τα βιβλία της κατηγορίας «Βιογραφία» ή «Αυτοβιογραφία» που αφορούν ηθοποιούς είναι περισσότερα από κάθε άλλη κατηγορία βιογραφουμένων. Αυτή η διαπίστωση έχει τη δικαιολογία της. Η τέχνη του ηθοποιού πεθαίνει άμα τη γενέσει της. Αληθινά, τίποτα χειροπιαστό δεν μένει μετά την παράσταση. Ό,τι διασώζεται φωλιάζει στην ψυχή και το μυαλό των θεατών. Ακόμα, κάποιες φωτογραφίες και ίσως ένα κινηματογραφημένο «ντοκουμέντο». Χρησιμοποιώ αυτή την έκφραση γιατί κανένας φακός δεν μπορεί διά της αντιγραφής του να αναπαραγάγει την ένταση και τη μαγεία της θεατρικής σκηνής. Ένα από τα θεατρικά ιερά πρόσωπα της πατρίδας μας υπήρξε ο Θύμιος Καρακατσάνης. Ο Θύμιος δεν μας άφησε κάποια βιογραφία. Τον «βιογραφεί» η Ρούλα, η γυναίκα της ζωής του, αφηγούμενη τη ζωή της μαζί του στο υπέροχο «Μάθημα σιωπής» από τις εκδόσεις Καλέντη. Παίρνοντάς μας μαζί της σε όσα συνέβησαν ανάμεσά τους από την πρώτη γνωριμία ενός περίεργου πλάσματος που σπούδαζε στο θέατρο του Κουν με την κοπέλα που πέρναγε τις ημέρες της στο μαγαζί της στην Καλλιθέα, ζούμε ένα γοητευτικό ταξίδι ανάμεσα στις χαρές αλλά και τις πολλές-πολλές πίκρες του θεάτρου. Αυτός ο «περίεργος» και η κοπελιά από την Πάτρα έμελλε, πιασμένοι χέρι-χέρι, να διακονήσουν τον χώρο του θεάτρου,…