Του Πάνου Σκουρολιάκου * Κάποια πρόνοια όμως θα πρέπει να ληφθεί για τα σκόρπια και κυνηγημένα ρεμπέτικα της Αντίστασης. Όπως είναι φυσικό, δεν έχουν αποτυπωθεί σε δίσκο, εξ αιτίας των κινδύνων της εποχής που προαναφέραμε. Υπάρχουν και παρτιτούρες και στίχοι. Ας ασχοληθεί κάποιος με τη συστηματική καταγραφή και έκδοσή τους Απόλυτα λαϊκό τραγούδι το ρεμπέτικο, γεννήθηκε στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, του Βόλου και της Θεσσαλονίκης, εκφράζοντας τα μεράκια, τον πόνο και το παράπονο των απλών λαϊκών ανθρώπων, υμνώντας τον έρωτα, την προσφυγιά, το πάθος της μαστούρας, αλλά και την αγανάκτηση για θέματα κοινωνικά, πατριωτικά και ακόμα θέματα ελευθερίας και αντίστασης στους κατακτητές και τους συνεργάτες τους στην Κατοχή. Στα χρόνια της Αντίστασης το ρεμπέτικο τραγούδι, πατώντας πάνω στο αντάρτικο, συντάσσεται με το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ ακολουθώντας την πολιτική τους ιδεολογία και εμψυχώνοντας αγωνιστές και λαό. Το φιλότιμο και η παλληκαριά του ρεμπέτη, αποκτούν νέο σχήμα και περιεχόμενο. Με πρωτοστάτη τον τυφλό ρεμπέτη Δημήτρη Γκόγκο - «Μπαγιαντέρα», πλουτίζει το ρεπερτόριο του ως «ρεμπέτικου του αγώνα» με εμβληματικά τραγούδια, όπως τα «ΕΛΑΣ να ζεις αιώνια», «Αρχηγό μου έχω τον Άρη», «Βροντάει ο Όλυμπος αστράφτει η Γκιώνα» και άλλα πολλά. Ο Απόστολος Καλδάρας, γράφει το «Πάνω στης Πίνδου τα όρη», ο Γαβριήλ Μαρινάκης…