Του Πάνου Σκουρολιάκου* Οι εποχές που περνούν αφήνουν πίσω τη μυρωδιά και την προίκα τους. Στους χώρους των τεχνών ό,τι μένει, και πιθανόν να θεωρείται ή και να είναι παλιό πια, κάποτε ήταν νέο, ενδιαφέρον και ίσως ήταν και πρωτοποριακό. Άλλα από αυτά που μας κατέλειπε το παρελθόν ήταν δυνατά πρωτοποριακά εγχειρήματα και άντεξαν στον χρόνο και άλλα ήταν ρηχά και χωρίς σημασία, που χρησιμοποιήθηκαν για φθηνό εντυπωσιασμό, από αμηχανία ή και από άγνοια. Στην εποχή μας, όσον αφορά το θέατρο, νομίζω πως η παγκόσμια αλλά και η ελληνική σκηνή που θέλουν να προτείνουν το νέο δοκιμάζουν πολλούς τρόπους. Ένα νεωτερικό στοιχείο που το συναντά κανείς παντού είναι η χρησιμοποίηση της εικόνας ως στοιχείο - ταμπού στις παραστάσεις. Η τηλεοπτική παντοκρατορία επέβαλε την εικόνα ως απόλυτο διαμεσολαβητή για το καθετί. Επιβλήθηκε η εικόνα, ως πανάκεια σχεδόν στο θέατρο, περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο της ιστορίας του. Οι σύγχρονες τεχνολογίες στους φωτισμούς και στον σκηνικό χώρο, συμβάλλουν τα μέγιστα στην εξέλιξη της τάσης αυτής. Το πρόβλημα ανακύπτει από τη στιγμή που η εικόνα, το «θεατρικό ενσταντανέ», δεν συμμετέχει οργανικά στην παράσταση για να υποστηρίξει τη σκηνοθετική γραμμή και το νόημα του έργου, αλλά επιβάλλεται ως κάτι όμορφο αισθητικά και αυτόνομο, σε…