Του  Πάνου Σκουρολιάκου*   Η χώρα των Ρουμάνων, η περιοχή δηλαδή της αρχαίας Δακίας, μετά την κατάκτησή της από τους Ρωμαίους μετονομάζεται σε  Tera Roumaneaska (Ρουμανική Γη). Κατά τον μεσαίωνα, χωρίστηκε σε τρία πριγκιπάτα. Της Βλαχίας, της Μολδαβίας και της Τρανσυλβανίας. Όταν κατά την Οθωμανική κατοχή αργότερα,  οι τούρκοι έστελναν οσποδάρους να κυβερνήσουν, αυτοί οι ηγεμόνες ήταν ελληνικής – φαναριώτικης καταγωγής. Έτσι, το ελληνικό στοιχείο κυριαρχεί  οικονομικά και πολιτιστικά στις παραδουνάβιες  ηγεμονίες. Ρίζωσαν οι έλληνες σε αυτόν τον τόπο, έμειναν εκεί και για τις επόμενες ιστορικές  περιόδους, μπόλιασαν το ρουμάνικο στοιχείο με το ελληνικό πνεύμα και μπολιάστηκαν από το πνεύμα και τις αξίες του ρουμάνικου λαού.  Πολλά  και πολλοί είναι εκείνοι οι πνευματικοί άνδρες και γυναίκες που δημιούργησαν έναν δυνατό δεσμό αλληλοκατανόησης και συνεργασίας ανάμεσα στους έλληνες και ρουμάνους δημιουργούς.  Μετά από την βυζαντινή περίοδο όπου το θέατρο ήταν σχεδόν απαγορευμένο και μετά από την οθωμανική  υποταγή όπου ήταν παντελώς ανύπαρκτο, μια γυναίκα, εκεί στη Ρουμανία, το ζωντανεύει ξανά. Είναι η  Ραλλού Καρατζά, κόρη του ηγεμόνα της Βλαχίας Ιωάννη Καρατζά, που δίνει για πρώτη φορά μετά από εκατοντάδες χρόνια, παραστάσεις στην ελληνική γλώσσα, στο Βουκουρέστι του 1819, στο θέατρο της «Ερυθράς Κρήνης». Το έδαφος είχαν προετοιμάσει σημαντικές μορφές του νεοελληνικού…