Του Πάνου Σκουρολιάκου* Δεν είναι αποδεκτό να υφαρπάζεται το πνευματικό δικαίωμα ενός ολόκληρου λαού, το οποίο αφορά τον μουσικό πολιτιστικό πλούτο που παράχθηκε και διαμορφώθηκε μέσα από μια εξαιρετικά μακρά ιστορική και δημιουργική διαδικασία Στην πορεία προς ψήφιση από τη Βουλή είναι το νομοσχέδιο για τα Πνευματικά και Συγγενικά Δικαιώματα που ταλανίζει χρόνια τώρα τον κόσμο των δημιουργών και εκτελεστών της μουσικής. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα. Με πλήθος από αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις αλληλοσυγκρουόμενων ομάδων ενδιαφερομένων, καθυστέρησε πολύ να ολοκληρωθεί. Αν τα πράγματα εδώ, που έχουμε να κάνουμε με πνευματικές περιουσίες συγκεκριμένες (δημιουργών με συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο), είναι περίπλοκα, δυσκολεύουν αφάνταστα, όσον αφορά τα δικαιώματα στην περιοχή της παραδοσιακής μουσικής. Ο μέγιστος όγκος του μουσικού υλικού σε αυτήν την περίπτωση, αφορά τραγούδια, σκοπούς και ρυθμούς, που έφτασαν ώς εμάς έπειτα από μακροχρόνιες επεξεργασίες και εξελίξεις δια μέσου των αιώνων! Πράγματι, πρόκειται για συνθέσεις άγνωστων δημιουργών που δέχθηκαν προσθήκες, διασκευές, αλλά και μετατροπές, με αρχικές ρίζες στη βυζαντινή περίοδο, αλλά και στην αρχαιότητα. Κατηγοριοποιούνται, ανάλογα με την περιοχή από όπου προέρχονται και συχνά μοιάζουν με τραγούδια και μουσικές όμορων χωρών αλλά και συγγενικών πολιτισμών. Έχουμε όμως φαινόμενα, σύμφωνα με τα οποία ένα κατά γενική παραδοχή παραδοσιακό τραγούδι, έχει κατοχυρωθεί…

Του Πάνου Σκουρολιάκου   Ευλογημένοι άνθρωποι οι καλλιτέχνες,  δημιουργοί και ερμηνευτές. Γράφουν στίχους, τραγούδια, σενάρια και τραγουδούν, παίζουν,  γεμίζουν αγαλλίαση τα μάτια, τα αυτιά, τις ψυχές.  Και οι θαυμαστές  τους ανταμείβουν με το χειροκρότημα και  τον οβολό τους. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Στα νεότερα χρόνια όμως,  η επιστήμη έφηύρε  συσκευές που αιχμαλωτίζουν τον ήχο, τη φωνή, την εικόνα, έτσι ώστε ανά πάσα στιγμή και απόντος του δημιουργού, ο θαυμαστής του  να μπορεί να τον ακούει και να τον βλέπει.  Και σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να τον χειροκροτήσει,  δεν μπορεί όμως  να του καταβάλει τον οβολό του,  ενέργεια απαραίτητη για τον βιοπορισμό του δημιουργού ή ερμηνευτή.  Το πρόβλημα (ή η αδικία),  δεν βρίσκεται σε όσους απολαμβάνουν το αγαθό της δημιουργίας ιδιωτικά, αλλά στις περιπτώσεις εκείνες όπου το εν λόγω αγαθό, χρησιμοποιείται για επαγγελματικούς – εμπορικούς σκοπούς.   Αν για παράδειγμα παίζει κάποιος στο ουζερί του μουσική, οφείλει  να πληρώνει ένα κάποιο ποσό γι’  αυτόν που την έγραψε ή την ερμήνευσε. Ουδείς   διαφωνεί με αυτό.  Προέκυψαν έτσι  τα πνευματικά δικαιώματα για τους δημιουργούς των έργων τέχνης και τα συγγενικά για τους ερμηνευτές αυτών των έργων.   Κάποιος όμως θα πρέπει να ασχοληθεί με την συγκέντρωση και απόδοση των χρημάτων. Να χαρτογραφήσει τους χώρους που…