Tου Πάνου Σκουρολιάκου * Ανακάλυψε το φως και το τοπίο της πατρίδας μας ο παγκόσμιος κινηματογράφος πριν από πολλές δεκαετίες. Ένα φως που δεν μπορεί να αποδώσει κανένας τεχνητός φωτισμός. Και ένα φυσικό ντεκόρ που κανένας σκηνογράφος δεν έχει το ταλέντο να συνθέσει. Γυρίστηκαν έτσι ταινίες που καθόρισαν την κινηματογραφική ιστορία. Να θυμίσουμε «Το παιδί και το δελφίνι» που ήταν η πρώτη αμερικανική παραγωγή που γυρίστηκε στη χώρα μας, το 1957. Ακολούθησε η βρετανοαμερικανική ταινία δράσης «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» το 1961 και ο «Αλέξης Ζορμπάς» του Κακογιάννη το 1964. (Η «Ηλέκτρα» του ίδιου σκηνοθέτη, γυρισμένη το 1962 έκανε διεθνή καριέρα, αλλά ήταν εγχώριας παραγωγής - της «Φίνος Φιλμς»). Δυστυχώς, αυτές τις πρώτες παραγωγές από το εξωτερικό, δεν τις ακολούθησαν και άλλες ώστε να κάνουν την Ελλάδα έναν σταθερό κινηματογραφικό προορισμό. Σποραδικά τα τελευταία χρόνια είχαμε «Το απέραντο γαλάζιο» στην Αμοργό το 1988, το αμερικανικής παραγωγής «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» το 2001 και το μιούζικαλ «Μάμα Μία» το 2008. Στη συνέχεια, οι διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές, επέλεξαν άλλες χώρες της ευρύτερης γειτονιάς μας. Είχαμε, λοιπόν, σκόρπιες παραγωγές χωρίς συνέχεια και χωρίς την παγίωση μιας μόνιμης κατάστασης. Γιατί άραγε; Μα γιατί όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις δεν προχώρησαν στη νομοθέτηση…