. Του Πάνου Σκουρολιάκου* Η επιστήμη ανέδειξε τη σπουδαιότητά του, ο άνθρωπος όμως διαπίστωσε βιωματικά την σημασία του και το έκανε μέρος της πίστης και της λατρείας του. Το «νεαρόν ύδωρ», το τρεχούμενο καθαρό νερό δηλαδή, καθιέρωσε την ονομασία του ως «νερό» κατά τους βυζαντινούς χρόνους απέναντι στο αρχαιοελληνικό «ύδωρ». Όμως, πριν ακόμα και από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ο άνθρωπος αναγνώρισε τη θεμελιώδη σημαντικότητά του για τον αέναο κύκλο της ζωής, έναν κύκλο σαν κι αυτόν που ακολουθεί το ίδιο το νερό στη φύση. Την εξάτμισή του δηλαδή και ακολούθως τη συμπύκνωσή του, τη μεταφορά της υγρασίας και τέλος την επιστροφή του σαν βροχή, χαλάζι ή χιόνι. Το νερό χρησιμοποιήθηκε ουσιαστικά και συμβολικά για τον καθαρισμό. Του σώματος από την καθημερινή εργασία, της ψυχής από όσα τη βασανίζουν και τελικά από όλα όσα θέλει να απαλλαγεί, για όσα θέλει να ξαναγεννήσει. Αναζητώντας οι πρόγονοί μας την αναγέννηση των Θεαινών κατά την αρχαιότητα, βάπτιζαν τα αγάλματά τους μέσα στο νερό. Συμβολίζοντας την άμεση σχέση νερού, γονιμοποίησης και γέννησης, η θεά Αφροδίτη σύμφωνα με τη μυθολογία αναδύθηκε από τα κύματα. Πανίσχυρος στο δωδεκάθεο ήταν και ο Ποσειδώνας, ενώ η επιστροφή του θεού Απόλλωνα από τη «χώρα των υπερβορείων», όπου ο ήλιος…