Στη χώρα μας ο πολιτισμός δεν υπήρξε ποτέ η αιχμή του δόρατος για να δοθούν οι πολιτικές μάχες στο εξωτερικό ή το εσωτερικό. Κάτι που κάνουν με μεγάλη επιτυχία οι Γάλλοι ή κάτι που σε διαφορετικό επίπεδο κάνουν οι Αμερικανοί με το «American way of life» που σαφώς περιλαμβάνει και τον πολιτισμό. Ο κάθε λαός προσπαθεί να "εκμεταλλευτεί" τον πολιτισμό του και να τον εξάγει (μαζί με τα υπόλοιπα προϊόντα) αλλά και να κρατήσει την συνοχή και την υπερηφάνεια  του. Δυστυχώς στην Ελλάδα ούτε καν το «ένδοξο παρελθόν μας» δεν ήταν ικανό να μας πάει πέρα από τη μύτη μας. Μόνο ως τουριστικό προϊόν συνοδευτικό του ήλιου και της θάλασσας καταφέραμε να το εκμεταλλευτούμε. Ο πολιτισμός για μας ήταν κάτι που θα έπρεπε να προσκυνούμε ως αρχαίο αλλά να αγνοούμε ως νέο αφού το πολιτιστικό προϊόν απαιτεί συζήτηση, διαφωνία, διαμάχη. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο σύγχρονος πολιτισμός καθορίζει το ποιοι είμαστε, καθορίζει στην ουσία την ταυτότητά μας. Έτσι η κλασσική δεξιά πολιτιστική πολιτική υπήρξε πάντοτε συντηρητική στο σύνολό της. Ταύτισε τον πολιτισμό με το πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και έμεινε αμετακίνητη σε αυτές τις θέσεις αποφεύγοντας τον δημιουργικό διάλογο. Αν θα αναζητούσαμε μια περίοδο όπου οργανώθηκε θεσμικά ο τομέας του Πολιτισμού, αυτή…