Του Πάνου Σκουρολιάκου * Οι ηθοποιοί «αγιάζουν» λόγω των δυσκολιών της τέχνης και του επαγγέλματός τους. Είναι πραγματικά δύσκολη η πορεία στην τέχνη του θεάτρου. Χρειάζονται ταλέντο, στόχους, οράματα και, πάνω απ’ όλα, πείσμα και υπομονή. Στη χριστιανική παράδοση, συναντάμε έναν διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό μίμων (ηθοποιών του 2ου αι. π.Χ.) που μαρτύρησαν διακηρύσσοντας την πίστη τους στον Χριστό. Κι αν για άλλες κατηγορίες ανθρώπων μπορεί κάτι τέτοιο να ήταν πιθανόν, για κάποιον ή κάποια που διάλεγε να βαδίσει τον δρόμο του θεάτρου ήταν ανήκουστο! Για τους χριστιανούς οι μίμοι ήταν μιαρά και βέβηλα πλάσματα. Σε εκκλησιαστικές συνόδους μάλιστα είχαν φροντίσει να ορίσουν τις αμαρτίες και τις ποινές. Ο Ι. Βιβιλάκης, σε κείμενό του μέσα από τη συλλογική έκδοση «Θρησκεία και θέατρο στην Ελλάδα», μας πληροφορεί πως οι ηθοποιοί γίνονται δεκτοί στην εκκλησιαστική κοινότητα αφού πρώτα αλλάξουν επάγγελμα. Για τους παντομίμους (θεατρίνους) ισχύει το επιτίμιο της αποχής από τη θεία μετάληψη. Υπάρχει μάλιστα και κατάλογος για τους “αποβλητέους” από τη χριστιανική κοινότητα: «Ο επί σκηνής εμφανιζόμενος ανήρ ή γυνή, ο χοραύλης, ο κιθαριστής, ο την όρχησιν επιδεικνύμενος» κ.ά. Οι κληρικοί οι οποίοι τελούν το μυστήριο του γάμου θα πρέπει να αποχωρούν πριν αρχίσουν να παίζουν μουσικά όργανα ή να χορεύουν και…