Όταν καίγεται  ένα μαστιχόδεντρο δεν καίγεται απλώς ένα δέντρο. Καίγεται μαζί του και η ιστορία και η ψυχή της Χίου.  Η φύση, η μοίρα, ο Θεός, προίκισαν το νησί  με πολλά καλά. Ο πρώτος άνθρωπος  που την κατοίκησε σύμφωνα με την προϊστορική παράδοση είναι ο κρητικός Οινοποίωνας, γυιός  του Διόνυσου και της Αριάδνης, που μετέφερε στο νησί την καλλιέργεια της αμπέλου και του κρασιού.  Ένα ξεχωριστό είδος σκίνου όμως, έμελλε να δώσει στο νησί αίγλη, πλούτο, δόξα.  Ο ήμερος σκίνος λοιπόν, (γιατί υπάρχει και ο άγριος), παράγει την «χία ρητίνη» στα  μαστιχοχώρια της νότιας Χίου, σε μια περιοχή που λέγεται «άσπρα και κόκκινα χώματα». Υπάρχει αυτός ο σχίνος και σε άλλες περιοχές όπως στην Κρήτη, στην Μήλο, στην Ολλανδία, τη Συρία και αλλού. Παρ ότι όμως οι σχίνοι αυτών των περιοχών μοιάζουν με τον αντίστοιχο της Χίου, είτε  δεν παράγουν καθόλου μαστίχη, είτε η παραγωγή τους είναι  ανάξια λόγου και χωρίς ποιοτικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να συγκριθούν με την μαστίχη του όμορφου νησιού του Αιγαίου.  Το υπέροχο αυτό δώρο της φύσης, ενέπνευσε ποιητές, μουσικούς, ζωγράφους. Ο χιώτης σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης, γύρισε το 1986 την πολυβραβευμένη ταινία «Το δένδρο που πληγώναμε»,  με υλικό από τις παιδικές του μνήμες…