Του Πάνου Σκουρολιάκου* Είναι πανάρχαιο το μεράκι των Eλλήνων να οπτικοποιούν, να μετουσιώνουν σε παράσταση τις εμπνεύσεις τους. Πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους τα ερεθίσματα. Τον γραπτό λόγο τον κάνουν θέατρο. Το δημοτικό τραγούδι το κεντούν στα μαντήλια και τα προσόψια. Τη λατρεία προς τον Θεό παράσταση την κάνουν κι αυτή. Διαχρονικά. Είτε πρόκειται για τη λατρεία του Δωδεκάθεου, είτε για τη νέα θρησκεία που αποδέχτηκαν, του ενός και μοναδικού Θεού στον οποίο είχαν έγκαιρα στήσει βωμό, πριν ακόμη τον γνωρίσουν, γράφοντας πάνω του «τω αγνώστω Θεώ». Ερχόμενοι λοιπόν σε επαφή με τη νέα διδασκαλία, αντικρίζουν ένα άλλο σύμπαν. Έναν καινούριο κόσμο που τους εμπνέει και θέλουν να πραγματοποιήσουν τη δική τους παρέμβαση στη λατρεία είτε μέσω της επίσημης τελετουργίας της εκκλησίας είτε παράλληλα προς αυτήν. Τα φρικτά γεγονότα της Σταύρωσης του Υιού του Θεού. Του θανάτου Του, της ταφής και της Ανάστασής Του, που δεν θα μπορούσαν παρά να προσφέρουν δυνατό υλικό έμπνευσης ώστε να οργανώσουν «λατρευτικές παραστάσεις» τοπικές ή υπερτοπικές και να συμμετέχουν και μέσω της δικής τους προσωπικής δράσης στην έκφραση λατρείας για το Θείο Δράμα. Ο καθηγητής Θεατρικών Σπουδών Βάλτερ Πούχνερ μάς δίνει στοιχεία για το λατρευτικό δρώμενο «Ζαφείρης» που συναντάμε στην Ήπειρο. Είναι χαρακτηριστικό…