Βασικό στοιχείο των παραστατικών τεχνών υπήρξε πάντα η μουσική. Χορογραφεί κανείς πάνω στη μουσική. «Ντύνει» την κινηματογραφική αφήγηση με μουσική. Πλουτίζει μια θεατρική παράσταση, την εξελίσσει και την αναδεικνύει με τη μουσική και τα τραγούδια. Αυτές οι μουσικές και τα τραγούδια αντιστοιχούν και πηγάζουν μέσα από την αισθητική των θεατρικών ειδών και των έργων, των οποίων αποτελούν αναπόσπαστο μέρος συνδημιουργίας. Μια κωμωδία του Αριστοφάνη, έχει τις δικές της ιδιαίτερες ανάγκες. Τόσο στις μουσικές πάνω στις οποίες θα βασισθεί η όρχηση, όσο και στο τραγούδισμα των χορικών του έργου. Τον ανάλογο μουσικό κόσμο αναζητούν οι μουσικές και τα άσματα σε ένα έργο αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, μιας παράστασης Comedia dei Arte, ενός κωμειδυλλίου, μιας μουσικής επιθεώρησης, κ.λπ. Τις δικές του μουσικές και τραγούδια, δημιούργησε και το Ελληνικό Θέατρο Σκιών. Παρ’ ότι πρόκειται για μια παραστατική τέχνη που βασίζεται στην απεικόνιση ηρώων και δράσης στον φωτισμένο μπερντέ, με τους δικούς της αυστηρούς αισθητικά όρους, αναζήτησε εν τούτοις τη συνδρομή της μουσικής και των τραγουδιών για να κάνει τις παραστάσεις της ελκυστικότερες. Συνδύασε αριστοτεχνικά το οπτικό στοιχείο με το ηχητικό, δημιουργώντας μουσικές και τραγούδια - σύμβολα που παραπέμπουν σε συγκεκριμένους ήρωες. Έχουμε λοιπόν το τραγούδι του μπάρμπα Γιώργου, του Εβραίου, το χασαποσέρβικο που χορεύει…