Του Πάνου Σκουρολιάκου * Η ανάγκη για υπέρβαση του μοντέλου των μικρών Δημοτικών Θεάτρων και δημιουργία μεγάλων Περιφερειακών Θεάτρων προέκυψε και από το πλήθος των θιάσων που περιόδευαν στις επαρχίες των χωρών της Δυτικής Ευρώπης Το «Θέατρο στην Περιφέρεια» (Θ.Π.), είναι τόσο παλιό όσο και η ίδια η ιστορία του θεάτρου. Ο Θέσπις, στα μέσα του 6ου π.Χ., αιώνα, ξεκινώντας από τον Δήμο Ικαρίας, τον σημερινό Διόνυσο Αττικής και αφού είχε μορφοποιήσει το αρχαίο δράμα ξεχωρίζοντας τους υποκριτές - ρόλους από τον χορό, περιέφερε στα χωριά της Αττικής πάνω σε ένα κάρο τον θίασό του, δίνοντας παραστάσεις. Το κάρο αυτό, το «Άρμα Θέσπιδος» δηλαδή, χρησίμευε και σαν σκηνή. Από τότε, πέρασαν πολλοί αιώνες έως ότου το Θ.Π. λειτουργήσει οργανωμένα και θεσμικά. Τα πρώτα Δημοτικά Θέατρα έκαναν την εμφάνισή τους στη Μεγάλη Βρετανία. Είναι οργανισμοί, που ανήκουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και επιδοτούνται από αυτήν, στο πλαίσιο της πολιτιστικής προσφοράς την οποία δικαιούνται οι δημότες. Ξεχωρίζει κανείς δύο τύπους θεάτρων στο πλαίσιο αυτό. Τα θέατρα περιοδειών, που συμπεριελάμβαναν και παραστάσεις μπαλέτου και όπερας, και τα θέατρα ρεπερτορίου, που δρούσαν τοπικά και είχαν αυξημένη καλλιτεχνική αυτονομία. Το μοντέλο των Δημοτικών Θεάτρων λειτουργούσε σε όλη την Ευρώπη, αλλά οι ανάγκες του κοινού το ξεπέρασαν.…