Τα “μεγάλα θεάματα”, παίζοντας έναν συγκεκριμένο πολιτικό και κοινωνικό ρόλο, δεν εγκαταλείφθηκαν ποτέ. Σε όλη την ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας έως σήμερα σημειώνουμε την ύπαρξή τους πάντα για τον ίδιο σκοπό Του Πάνου Σκουρολιάκου* Παρακολουθώντας την ιστορία των «μεγάλων θεαμάτων», διαπιστώνει κανείς πως ξεκινούν από τη ρωμαϊκή εποχή. Οι ανθρώπινες διαστάσεις των θεαμάτων της Αρχαίας Ελλάδας στο θέατρο, την όρχηση και τη μουσική, εγκαταλείπονται για να αναζητηθούν μεγάλες φόρμες, που απευθύνονται στο μεγάλο κοινό ως «μάζα» που δεν προβάλλει απαιτήσεις ποιότητας για το θέαμα. Οι ίδιοι μάλιστα οι δημιουργοί αυτών των θεαμάτων δεν έχουν καμία πρόθεση να συμβάλουν με το έργο τους στην καλλιέργεια του κοινού. Ο χώρος όπου φιλοξενούνται είναι το ρωμαϊκό ιπποδρόμιο. Το πρώτο θέαμα που έτυχε και μεγάλης λαϊκής αποδοχής ήταν οι ιπποδρομίες, δάνειο άθλημα - θέαμα από τους αρχαίους Έλληνες. Οι Ρωμαίοι προχώρησαν όμως σε ένα νέο άθλημα - θέαμα που αποτύπωνε καλύτερα τον χαρακτήρα και τον πολιτισμό τους. Δημιούργησαν τις περίφημες μονομαχίες. Δούλοι μονομάχοι αγωνίζονταν για την ίδια τους τη ζωή εν μέσω επευφημιών ή χλεύης από ένα κοινό που διψούσε για το αίμα (των άλλων). Συχνά, οι μονομαχίες λάβαιναν χώρα υποστηριζόμενες και από κάποιον σκηνικό διάκοσμο. Ακόμα, διοργάνωναν μάχες ανάμεσα σε άγρια ζώα και…