Άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών Στην προετοιμασία της Επανάστασης του ’21, μαζί με τους κλεφταρματολούς, τους καραβοκύρηδες, τους διανοούμενους της Διασποράς και πολλούς άλλους, συμμετοχή είχε και ο κόσμος του θεάτρου. Ηταν μάλιστα ευκαιρία στην πορεία προς την ελευθερία να ζωντανέψει ξανά η αρχαία τέχνη του Διόνυσου, που στην ελληνική γλώσσα είχε σιγήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μετά τα κλέη των κλασικών χρόνων, τις τραγωδίες και τις κωμωδίες των μεγάλων ποιητών, έρχονται ως κατακτητές οι Ρωμαίοι και η δημοκρατία, η κοινωνία και το θέατρο παρακμάζουν. Οι Ρωμαίοι παραδίδουν στους Βυζαντινούς ένα «Θέατρο Ποικιλιών», όπως θα το λέγαμε σήμερα. Χυδαία αστεία, σαλτιμπάγκοι και εταίρες στο δυναμικό του το είχαν καταστήσει μια διασκέδαση φτηνού γούστου για τον «όχλο». Κατά τα βυζαντινά χρόνια, το θέατρο δεν παρακμάζει μόνο, αλλά γίνεται μια τέχνη απαγορευμένη. Η παντοδύναμη κρατική Ορθοδοξία του Βυζαντίου επιφυλάσσει μια ακόμα πιο δυσάρεστη τύχη στο άλλοτε ψυχαγωγικό, διδακτικό και δημιουργικό γέννημα του ανθρώπινου νου και της ψυχής. Η Ορθοδοξία, ως το επίσημο δόγμα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, στέκεται με αυστηρότητα απέναντι στο θέατρο παρακμής που παρέλαβε από τους Ρωμαίους. Σύμφωνα με τη Σύνοδο της Λαοδικείας (360 μ.Χ.), οι ηθοποιοί γίνονται δεκτοί στην εκκλησιαστική κοινότητα αφού πρώτα αλλάξουν επάγγελμα. Για τους παντομίμους (τους θεατρίνους…