Του Πάνου Σκουρολιάκου ¨Είναι κρυστάλλινα εμφανές ότι από τον Αλέξη Τσίπρα έως το ταπεινότερο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ το ηθικό μας οπλοστάσιο είναι δυνατό και η ηδονή της εξουσίας δεν μας αφορά.¨ Ένα θανατηφόρο υποκατάστατο ευτυχίας είναι η ηδονή της εξουσίας. Οποιασδήποτε εξουσίας. Κυρίως όμως της πολιτικής - κυβερνητικής. Η πάντα στον τόπο μας κατατρεγμένη Αριστερά είχε πολλές ευκαιρίες να το διαπιστώσει αυτό. Ιδίως στα χρόνια που ακολούθησαν τον Εμφύλιο και την ήττα. Τότε που ο ξιπασμένος δεξιός νικητής χτυπούσε αλύπητα τον γονατισμένο, ούτως ή άλλως, αριστερό ηττημένο. Μας δόθηκε η ευκαιρία να παρατηρήσουμε το φαινόμενο της ηδονής αυτής και αργότερα, μετά το '81, όταν ο σοσιαλιστικός χώρος ανέλαβε την κυβέρνηση και έκανε το παν για να κρατήσει την εξουσία, παρεκτρεπόμενος τέλος σε απατηλές φωταγωγημένες λεωφόρους που τον οδήγησαν στην αγκαλιά του πιο ανάλγητου, του πιο έξαλλου νεοφιλελευθερισμού. Ακόμα εκεί βρίσκεται. Τα πρώην μέλη και οπαδοί του βρίσκονται αλλού. Ήταν ο εθισμός σε αυτή την ηδονή της εξουσίας που τον έφερε ώς εδώ. Έχει μεγάλη δύναμη ο εθισμός σε αυτού του είδους την ηδονή λοιπόν. Το μυαλό που κάποτε δούλευε για το κοινό καλό εργάζεται τώρα μόνο για να την αναπαράγει. Όλο και πιο έντονα, όλο και με μεγαλύτερο φανατισμό. Γιατί…